Zawsze zgadzałam się ze stwierdzeniem, że życie bywa jak papier toaletowy: szare, długie i wiadomo do czego. Dlatego też uważam, że należy je sobie urozmaicać – najlepiej dobrą lekturą. Taką, która skutecznie przeniesie nas w barwniejszy świat i inną rzeczywistość, która nawet jeśli skrzeczy, to jakoś tak inaczej niż ta prawdziwa. Nie bez kozery przecież od jakiegoś czasu krąży w internecie mem: kto czyta, żyje dwa razy. Teraz powinien powstać kolejny – o tym, że kto czyta Weronikę Murek, żyje co najmniej ze trzy.

Powieść Magdaleny Parys nieprzypadkowo rekomenduje na okładce nie kto inny, jak Bogusław Linda. Pierwszy tom planowanej „Trylogii Berlińskiej” stanowi świetne połączenie powieści sensacyjno-obyczajowej i dobrego kryminału, rozgrywającego się w samym sercu współczesnych Niemiec.

John Banville na spotkaniu z fanami w ramach krakowskiego Festiwalu Conrada mówił między innymi o silnych związkach irlandzkiej literatury z poezją. I w tym właśnie leży siła jego własnej prozy – oszałamiającego swoją językową doskonałością poematu. 

Każdy zna ten stan, kiedy w głowie zaczyna delikatnie szumieć, ty jesteś elokwentną gwiazdą wieczoru, która błyskotliwie odpowiada na każde pytanie, a cięte riposty wypadają Ci jak z rękawa. Czujesz się w końcu sobą. Tym kim chcesz, żeby widzieli Cię inni. Osobą na luzie, bez stresów, bez kłopotów.

Jerzy Ficowski w mojej prywatnej świadomości na pewno nie egzystował jako poeta. W kategorii literatury dziecięcej zdecydowanie był w niej autorem baśni cygańskich ("Gałązka z drzewa słońca"). Stąd zaskoczenie tą książką – duże i miłe.