Swoją opowieść o pokoleniu dorastającym w posttransformacyjnej rzeczywistości Paulina Wilk tworzy wbrew modzie na lata dziewięćdziesiąte i w zgodzie z nią. W zgodzie, gdyż znajdziemy w „Znakach szczególnych” sporo z fetyszyzowanych przez hipsterów rekwizytów. Wbrew, bo obraz podsuwany przez dziennikarkę znacznie odbiega od arkadyjskich „najntisów”, o których wyżej podpisany myśli niemal wyłącznie z nostalgią i rozrzewnieniem. Jeśli nawet dostajemy Arkadię, to taką z napisem Et in Arcadia ego napaćkanym na blacie biurka za pomocą flamastrów „w odblaskowych kolorach”, będących na początku lat dziewięćdziesiątych jedną z oznak szkolnego prestiżu.

Dlaczego poseł Dorn, wchodząc do Sejmu, powinien podawać hasło „Gibraltar”? W jaki sposób Karol Strasburger przekonywał do korzystania z damskiej toalety? Kiedy Zygmunt Bielski „zastyga w skosie”? Kto trzyma się zasady, że szkoda życia na starość?

Polska. Kraj Lechitów, Słowian, ostoja jedynego, słusznego katolicyzmu, praworządności, sprawiedliwości i odwagi. Gdzie każdy obywatel jest patriotą, a każda ulica nosi imię bohatera narodowego. Polska. Jedna wielka ściema. Kraj bez kształtu, charakteru, bez ładu i składu. Kraj przegranych i dezerterów. „Siódemka” Szczerka odsłania różnicę miedzy tymi dwoma Polskami. Ukazuje w jaki sposób my sami budujemy, a w zasadzie rekonstruujemy mit „Polski Winkelrieda narodów!".

Rozważania nad "Lincolnem w Bardo", a raczej nad polskim przekładem powieści-dramatu autorstwa George Saundersa, za którą (który?) autor otrzymał w ubiegłym roku Bookera, pragnę rozpocząć właśnie od rzeczonego tłumaczenia, którego podjął się Michał Kłobukowski.

Co chciałaby robić dziewiętnastolatka ze swoim ukochanym? Uprawiać ostry seks. Hedda H. Robertsen stworzyła opowieść nie tyle zmysłową, co wyuzdaną książkę o fantazjach młodej dziewczyny.