Tym, co mnie najbardziej przestraszyło w sugestywnie zatytułowanej książce Wojciecha Orlińskiego, nie są wizje powszechnej inwigilacji, w których wszyscy kiedyś odpowiemy za wyszukiwane w Google’u porno, ale prosta matematyka.

Wit Szostak skomponował utwór na ośmiu solistów, chór bezdomnych generałów, trzech wojujących wyrostków, dwóch zwaśnionych poetów, jedną krakowską kamienicę i kilka innych głosów.

Bohaterowie wielu baśni przemierzają świat w poszukiwaniu jakiegoś skarbu – uczucia, doznania, cennego przedmiotu. Podczas wędrówki napotykają na liczne przeszkody, walczą z potworami i własnymi słabościami. Do celu zazwyczaj docierają odmienieni – dojrzalsi, mądrzejsi, bogatsi... Nawet jeśli na końcu drogi czeka ich zupełnie coś innego, niż się spodziewali. Jak zatem może zakończyć się wędrówka, która powodowana jest strachem? Jak potoczy się opowiadana przez Jonasa T. Bengtssona baśń o Królu i Królewiczu, którzy latami uciekali przed Białą Królową?

Miłośnicy wiktoriańskich powieści, którzy sięgną po „Ruth” Elizabeth Gaskell, mogą się bardzo zawieść. Uczuciowe rozterki tytułowej bohaterki toną bowiem w skomplikowanych i przydługich zdaniach, które z kartki na kartkę stają się coraz bardziej irytujące.

Wit Szostak napisał współczesny mit o odchodzeniu i trudnych powrotach w arkadyjskiej scenerii opuszczonej stacji kolejowej.

Nie ma ostatnio roku bez nowej książki Wita Szostaka. „Wróżenie z wnętrzności” ukazało się w październiku 2015 r. i jest kolejnym dziełem w „pisarskim ciągu” autora, po nominowanych do Paszportów Polityki 2014 „Stu...