„W naszej rzeczywistości nie ma miejsca na cuda. Jest natomiast miejsce na pojedyncze zdarzenia, które przewartościowują ustalony porządek”. Takim zdarzeniem okazuje się wypadek, w którym ginie Mikołaj. Nie jest to jednak śmierć jakich wiele, ponieważ ciało Mikołaja skutecznie opiera się rozkładowi, utrzymując temperaturę właściwą raczej człowiekowi w pełni zdrowemu niż trupowi. Wywołuje to lawinę zdarzeń, które zmieniają losy wszystkich pozostałych bohaterów, a zwłaszcza Anny – samotnej lekarki, która od pierwszego wejrzenia bez pamięci zakochuje się w nieboszczyku. Powodowana niewyjaśnionym impulsem, zajmuje mieszkanie Mikołaja i nawiązuje kontakt z jego rodziną. Jej pierwsze kłamstwa rodzą kolejne i sprawiają, że Anna szybko traci kontrolę nad sytuacją. W wir wydarzeń wplątanych zostaje coraz więcej osób, połączonych nie tylko zwykłym przypadkiem.

„Cud”, druga powieść w dorobku Ignacego Karpowicza (ukazała się po raz pierwszy w 2007 roku), jest książką godną polecenia dlatego, że pozwala dostrzec przemianę, jakiej uległ warsztat pisarski autora. Stanowi zapowiedź literackiego talentu, który w pełni ujawni się w późniejszych powieściach. Fabularna konstrukcja oparta na splocie nieoczekiwanych wydarzeń i przeplatających się losów pozornie obcych sobie osób, dopiero w „Ościach” zostaje w pełni wykorzystana. Charakterystyczny dla Karpowicza ironiczny język, gorzkie poczucie humoru oraz dystans do otaczającego go świata, również nie są jeszcze tak wyraźne jak w kolejnych utworach.

„Cud” nie dorównuje więc późniejszym powieściom Karpowicza i przez czytelników nieznających jeszcze jego twórczości bez żalu może zostać pominięty. To książka wyłącznie dla tych, którzy pragną śledzić literackie dojrzewanie pisarza.