„(Nie)winna” należy do tego typu powieści, które potocznie określa się mianem literatury kobiecej. Dla większości pozycji takie szufladkowanie jest krzywdzące, jednak książka Kijańskiej doskonale wpasowuje się w ten nurt. Jej pierwsza część to relacja zranionej kobiety. Poznajemy, jak u Katarzyny Grocholi, historię romansu, który dla bohaterki stał się wszystkim. Miłość – to wszechogarniające uczucie – spada na nią nieoczekiwanie i powoduje lawinę niespodziewanych wypadków. Pamiętnik Magdy, przeplatany jej wierszami i listami do kochanka, przepełniony jest bólem, rozpaczą, żądzą i nadzieją. Bohaterka miota się, nie radząc sobie ze swoimi uczuciami i nie mogąc podjąć ostatecznej decyzji. Zdaje sobie jednak sprawę ze swej egzaltacji, teatralności gestów i słów, które – w jej przekonaniu – mogą złożyć się w pasjonującą powieść. Cały ten wywód jest zbyt długi i patetyczny, a momentami wręcz kiczowaty i nużący.

W drugiej części tę samą historię oglądamy oczyma mężczyzny. Zmiana narratora niesie ze sobą zmianę poetyki – jego wypowiedzi nie są już tak chaotyczne i emocjonalne (co nie znaczy, że pozbawione są uczuć). Ten ciekawy zabieg formalny i umiejętność przedstawienia jednej historii z dwóch perspektyw odróżnia „(Nie)winną” od pozostałych powieści podejmujących podobną tematykę. Widać tutaj talent pisarski Marty Kijańskiej, jej lekkie pióro i swobodę z jaką włada słowem.

„(Nie)winna” nie należy do debiutów, które szturmem zdobędą polski rynek wydawniczy. Jednak z pewnością znajdzie grono odbiorczyń spragnionych pięknych historii o niespełnionej miłości.