„Spustoszenie” przenika tę złudną rzeczywistość. Wykorzystując Nargis jako punkt wyjścia, Emma Larkin przedstawia prawdziwy obraz Mjanmy. Amerykańska dziennikarka przeprowadza czytelnika przez główne wątki: cyklon i jego bezpośrednie skutki, historię kraju i junty oraz długofalowe konsekwencje katastrofy. Tworzą one obraz państwa, zmagającego się z dwoma żywiołami – politycznym i naturalnym, w równym stopniu odpowiedzialnymi za cierpienie mieszkańców Birmy.

Nie brak w tym reportażu poruszających momentów. Larkin mówi o śmierci, rozkładających się zwłokach, obdartych ze skóry ludziach, amputacjach, ale nie epatuje tymi obrazami. Większe wrażenie robią przytaczane przez autorkę zwykłe, ludzkie dramaty, jak choćby opowieść o wujku Zinie, relacja Mya Wina czy historia małej, osieroconej Ma Pyu. Autorka, dzięki wartkiej narracji i plastycznym, precyzyjnym opisom, sugestywnie oddaje atmosferę osamotnienia, poczucie straty, niesprawiedliwości, a przede wszystkim bezradności, wynikającej z kaprysu władz lub – po prostu – ich paranoicznej oceny sytuacji.

Birma w „Spustoszeniu” to kraj strachu, zabobonów, serwilizmu urzędników, działalności na pokaz. Krytyce poddawany jest jednak nie tylko reżim, ale i ONZ oraz organizacje humanitarne, kraje pierwszego i drugiego świata za ich bezczynność, a także USA za agresywną politykę. Larkin unika przy tym jednoznacznej oceny i prostych oskarżeń. Próbuje zrozumieć przyczyny zaistniałej sytuacji. Stara się też wprowadzić w realia kraju – jego kulturę i religię.

Ale przede wszystkim jej książka jest świadectwem tragedii, jaka dotknęła jeden z najbiedniejszych krajów na Ziemi. To jedyne epitafium, na które mogły liczyć ofiary cyklonu. Mimo smutku, jest w nim nadzieja, że Birmańczykom uda się odbudować życie ze zniszczeń.