Sontag vs Munro

Historię obecności Alice Munro w Polsce znają już chyba wszyscy. Parę lat temu Wydawnictwo Dwie Siostry zorientowało się, że opowiadania Kanadyjki w Polsce nie istnieją. Od tego czasu jej książki ukazują się u nas regularnie. Może nawet zbyt regularnie, bo Munro jest pisarką świetną, równą, ale w zbyt dużej dawce jednak męczącą. Dlatego ciekawiej niż „Jawne tajemnice” (premiera: 9 IV) zapowiada się wywiad Jonathana Cotta z Susan Sontag. Wprawdzie drugi tom dzienników Amerykanki rozczarował, ale wywiad raczej nie grozi skrótowością i fragmentarycznością. Poza tym, żeby sięgnąć po „Myśl to forma odczuwania” (premiera: 9 IV), wystarczy zerknąć na okładkę zaprojektowaną przez Przemka Dębowskiego.

Amerykański bard

Wydawnictwo Czarne o oprawę graficzną książek dba od lat, a seria amerykańska na tle innych pozycji oficyny z Wołowca jeszcze się wyróżnia. Trzeba jednak powiedzieć, że same książki do tej pory nieco rozczarowywały (może poza „Poniedziałkowymi dziećmi” Patti Smith). No, ale Johnny Cash to Johnny Cash. Na pierwszy rzut oka „Autobiografia” (premiera: 18 IV) wydaje się dość szczera, a to w tym gatunku najważniejsze.

Proust z Norwegii

Niedawno wspominałem o irytującej nadwyżce arcydzieł na naszym rynku wydawniczym. Knåusgard miał być Proustem, ale przecież równie dobrze można by go nazwać Romainem Rolandem („Jan Krzysztof” to bodaj dziesięć tomów). Norweskiemu prozaikowi do obydwu Francuzów bardzo daleko. Jego proza sytuuje się raczej w konstelacji literackiej, w której na pierwszy plan wybijają się Thomas Bernhard i Philip Roth. Nie zmienia to faktu, że od „Mojej walki” (premiera: 24 IV) oderwać się nie sposób. Pierwszy z sześciu tomów nie rozczarowuje i niewątpliwie warto czekać na następne (drugi i trzeci już w zapowiedziach). A kwestię arcydzielności przyjdzie nam rozstrzygnąć po lekturze całości.

Francja oczami Barnesa

Do Juliana Barnesa przekonałem się dość późno, bo dopiero przy okazji znakomitego, nagrodzonego Bookerem „Poczucia kresu”. Od tego czasu przeczytałem większość jego książek i poza „Papugą Flauberta” nie rozczarowałem się nigdy. „Coś do oclenia” (premiera: 30 IV) też rozczarowania mi oszczędziło, choć ten zbiór esejów z pewnością nie jest kierowany do wszystkich. Najbardziej przypadnie do gustu miłośnikom Flauberta i frankofilom, choć można go także traktować jako szkołę pisania eseju, gatunku trudnego, w którym Barnes porusza się z wyjątkową wprawą.

W drodze na Mundial

Mistrzostwa Świata w Brazylii coraz bliżej. Pozycją obowiązkową dla kibiców powinna więc być – podobno świetna, nie miałem jeszcze w rękach – książka Alexa Bellosa „Futebol. Brazylijski styl życia”, druga po „Torze” intrygująca rzecz opublikowana przez nową na rynku oficynę – Wydawnictw Kopalnia. Debiut Kopalni na rynku to świetna wiadomość dla wszystkich, którzy kochają piłkę. Linia wydawnicza wskazuje na spore ambicje. Miejmy nadzieję, że projekt się powiedzie, bo literatury poświęconej piłce nożnej w Polsce zwyczajnie brakuje, a kiedy się już coś dobrego pojawi, to zwykle w kiepskim przekładzie.

W księgarniach także pojawią się (lub już pojawiły): nowy przekład „Trzech muszkieterów” (28 IV; powieść Dumasa nie zestarzała się bardzo, a przekład trochę jednak tak), „Psia trawka” Raymonda Queneau (23 IV; w znakomitej serii „nowy kanon”), „Krótka historia książek zakazanych” Wernera Fulda (16 IV; pewnie ciekawe źródło anegdot), nowy kryminał Mariusza Czubaja „Martwe popołudnie” (30 IV, kolejny autor, który opuścił W.A.B.), druga odsłona najnowszej historii Polski według Roberta Krasowskiego, czyli „Czas gniewu. Rozkwit i upadek imperium SLD” (16 IV; Krasowskiego czyta się znakomicie, a i polemizować jest z czym), a także bestseller roku według Amazona „Alex Woods kontra Wszechświat” Gavina Extence’a (3 IV).