Marketing książek to trudna dziedzina. Literatura mało kogo w mediach interesuje, Polacy niewiele czytają, a do tego, ponieważ mówimy o Kulturze przez duże „K”, o artystach i ich dziełach, trzeba bardzo ostrożnie dobierać słowa. Łatwo bowiem przekroczyć granicę absurdu.

Początek roku szkolnego przyniósł newsa, który newsem nie jest, bo ma jakieś pięć lat. Spora część mediów dała się nabrać na odkrycie „Gazety Krakowskiej”, że mianowicie w gimnazjum nie trzeba już czytać „Pana Tadeusza”. Potem się okazało, że tak jest już od roku szkolnego 2008/2009, a w ogóle to epopeja Mickiewicza jest lekturą obowiązkową, tyle że w liceum.

Z recenzowaniem książek dla dzieci jest jeden poważny problem. Najczęściej robią to dorośli. Tak jak w tym wypadku. Zresztą, powiedzmy sobie szczerze, dzieci recenzji ani nie czytają, ani nie piszą. Bo i po co zawracać sobie głowę cudzymi opiniami, skoro można wyrobić sobie własną.

Z książkami takimi jak „Poza światłem” Wojciecha Kuczoka jest pewien problem. Niby to są zapiski podróżne (w głąb ziemi i po jej powierzchni), ale w gruncie rzeczy to klasyczna silva rerum.

Autobiografia Salmana Rushdiego to jedna z najbardziej oczekiwanych książek ostatnich lat. Murowany bestseller i to na całym świecie (z drobnym wyjątkiem krajów muzułmańskich, gdzie autor jest na indeksie). Czyta się ją świetnie, choć ludzie dobrze znający twórczość pisarza mogą się czuć trochę rozczarowani.