Pierwsza część nowego przekładu „Kronik”, autobiografii amerykańskiego pieśniarza Boba Dylana trafiła do księgarń. W swojej książce Dylan wspomina Nowy Jork z początku lat 60., zwierza się z niechęci do co bardziej fanatycznych fanów-wyznawców, kilkukrotnie wspomina dzieciństwo, opowiada o nagrywaniu kilku płyt. „Kroniki” nie dają jednak odpowiedzi na pytanie: „kim właściwie jest Bob Dylan?”.

„Do zobaczenia w zaświatach” Pierre'a Lemaitre'a, epos, poświęcony losom „straconego pokolenia”, czyli żołnierzom, którzy po zakończeniu I wojny światowej muszą odnaleźć się w świecie zwyczajności i wielkiej nudy, otrzymał w ubiegłym roku prestiżową Nagrodę Goncourtów. Trudno się dziwić, bo to świetna rzecz i wspaniały hołd, złożony antywojennej powieści spod znaku Celine'a oraz Remarque'a.

Ameryka Johnny’ego Casha to steinbeckowska kraina – bezkresne pola, ciężka harówka na poletku bawełny i codzienna walka o byt. Ale jest też druga Ameryka Casha – to kraina szaleńców na prochach, cwanych menedżerów, narkotyków, łatwych kobiet i muzyki. Obie znajdziemy w jego świetnej autobiografii.

J. D. Salinger został literacką sławą w 1951 roku za sprawą „Buszującego w zbożu”, jednej z najpopularniejszych powieści amerykańskich XX wieku. Z dnia na dzień zmieniło się jego życie i stał się autorytetem, sławą, ulubieńcem nowojorskiej socjety. A potem się wycofał, zamilkł, nie zamierzał brać udziału w życiu publicznym ani spełniać niczyich oczekiwań. Jego życie owiane było tajemnicą. Przede wszystkim nikt nie wiedział, czy pisarz jeszcze pisze.

W „Obłokobujaniu” Patti Smith, jedna z ikon nowojorskiego punk rocka, opowiada o swoim dzieciństwie i dorastaniu artystycznym w poetycko-prozatorskim stylu. I, co najważniejsze, robi to dobrym stylu. Niemal tak dobrym jak płyty „Horses” czy „Easter”, z których artystka (piosenkarka, poetka, pisarka, malarka!) jest najbardziej znana. Czyli prawie nieznana, jeśli wziąć pod uwagę skalę jej talentu i osiągnięcia.