Kiedy Izabella Cywińska pisała „Dziewczynę z Kamienia”, na scenie Teatru Nowego im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu trwały próby do „Wiśniowego sadu” w jej reżyserii. Spektakl ten miał charakter szczególny: umożliwił Cywińskiej powrót po latach do jej własnego teatru – przez nią reaktywowanego i przez 16 lat zarządzanego. Być może właśnie dlatego autobiografia ikony polskiego teatru w pewnej mierze przesiąknięta jest charakterystycznym dla Czechowa nastrojem.

Tytuł książki Herbjørg Wassmo doskonale oddaje kompozycję powieści, która składa się z wybranych chwil w życiu bohaterki i towarzyszących jej wtedy emocji. Z uczuciowej układanki pełnej wstydu, lęku, gniewu, ale też radości i satysfakcji sami możemy odtworzyć spójną historię życia niezwykłej kobiety.

„Taka… niebyła” – określa Stefanię Wilczyńską Szlojme Nadel, wychowanek Domu Sierot, któremu udało się uciec z getta. Ta „niebyłość” wiąże się z jedną z głównych cech bohaterki Magdaleny Kicińskiej – jej nieustannym poczuciem, że mogłaby robić więcej, lepiej, być bardziej użyteczna. 

Podeszli wiekiem hippisi ze zdziwieniem stwierdzają, że ich dzieci, wychowywane w komunie i duchu wolnej miłości nade wszystko pragną wieść zwykłe, drobnomieszczańskie życie i zarabiać duże pieniądze.

Przedrostek „arcy” od razu kieruje moje myśli do „arcydzieła”. I tak jest w rzeczywistości: małe palce mogą tworzyć rzeczy wielkie. Coś z niczego. Sztuka czai się tuż za rogiem.