„Wymiary życia”, zbiór trzech powiązanych ze sobą w dość nieoczywisty sposób esejów Juliana Barnesa, na niewielkiej objętościowo przestrzeni zawiera ogromne stężenie doskonałej literatury. Aby oddać jej siłę, należałoby właściwie przytoczyć książkę w całości.

„No, wykapana mama!”, „Ależ jesteś podobna do swojej mamy!”, „Robisz to zupełnie jak ona”. Oto kilka utartych frazesów, które każda dziewczyna usłyszała w pewnym momencie swojego życia. Ale czy bycie podobnym do swojej matki jest cechą pozytywną?

Pałac Kultury – przez jednych znienawidzony, przez innych kochany (albo przynajmniej tolerowany). Po wielokroć unicestwiany nie tylko w wyobraźni mieszkańców, ale i w wielu polskich filmach i powieściach (by wspomnieć choćby zakończenie „Rozmów kontrolowanych”, gdzie budynek wali się jak domek z kart na skutek pociągnięcia za toaletową spłuczkę).

Wyobraźcie sobie książkę, która nie opowiada żadnej historii - poza tą, którą trzeba znać, zanim się ją otworzy. Po to, by móc zrozumieć, o czym w tej książce mowa. Wyobraźcie sobie książkę, w której są dziesiątki bohaterów, ale z żadnym z nich autor nie zostawia nas na dłużej, bo tym głównym jest opisywane w tej książce miejsce.

„Jak zareagują czytelnicy?”. Postawione przez speców od PR pytanie, wykorzystane przez wydawcę jako promocyjny haczyk i umieszczone na czwartej stronie okładki najnowszej powieści Jerzego Pilcha, sugeruje wyraźnie, że po lekturze „Zuzy albo czasu oddalenia” czytelnik pozostaje mocno skonfundowany.