Niczego specjalnego się po "Samotności Portugalczyka" nie spodziewałam. Ot, mała książka o małym kraiku na krańcu Europy, który większości Polaków pewnie kojarzy się jako "taka mniejsza Hiszpania", ojczyzna fado i całkiem dobrego wina. Iza Klementowska tymczasem zaczyna z zupełnie innej mańki.

„Czarna piosenka” na zawsze pozostanie książką osobną. Tom rozpoczynający serię książek Wisławy Szymborskiej w Znaku to w gruncie rzeczy punkt zerowy tej twórczości – przynależy do dzieła noblistki i jednocześnie jest spoza jego obrębu wyłączony. Wydanie tomu to z pewnością ważne wydarzenie literackie, jednak bezcelowa jest dyskusja, czy poezja Szymborskiej cokolwiek by straciła, gdyby „Czarna piosenka” nie ujrzała światła dziennego. Tom został wydany. Dlatego należy przyjrzeć się jedynie temu, w jaki sposób początkująca poetka i młoda dziewczyna widziała świat tuż po wojnie. Świat, który „kiedyś umieliśmy na wyrywki”, a dziś trzeba go „w małej pomieścić ranie”.

Ludzie zazwyczaj nie poświęcają wiele czasu rozmyślaniom o starości. Większości, tak jak Mathei Martinsen, wydaje się, że „prawdopodobieństwo, że umrzemy musi być mniejsze niż Ɛ, jeżeli Ɛ to mikroskopijna ilość”. Dlatego kiedy ich ciało zaczyna zawodzić, a pamięć coraz częściej płata figle, z żalem zadają sobie pytanie, gdzie umknęły wszystkie przeszłe chwile i jak wykorzystać uciekające dni. Podobnym rozmyślaniom oddaje się główna bohaterka książki „Im szybciej idę, tym jestem mniejsza” autorstwa Kjersti Annesdatter Skomsvild.

Maciej Szymanowicz, wyśmienity ilustrator o charakterystycznej kresce, bardzo udanie debiutuje jako pisarz książką „Najmniejszy słoń świata”.

Czasem, bez wyraźnej przyczyny, Pomelo przerywa to, co akurat robi, i zadaje sobie pytania. Tak zaczyna się kolejna z opowieści o Pomelo. Różowy, miniaturowy słoń staje w tym tomie przed całą serią dylematów, których rozwikłać chyba nigdy się nie da.