Michał Cetnarowski portretuje polskie społeczeństwo, przedstawiając życiorysy kilku osób, nad którymi los niestety nie chciał roztoczyć parasola ochronnego. Sam autor postawił zresztą swoje postaci wobec jeszcze większej tragedii, każąc im przyglądać się bezsensownemu rozlewowi krwi.

Komiksowy reportaż Włocha, który spędził dwa lata na Ukrainie w poszukiwaniu śladów ZSRR szokuje, jak każdy materiał dotyczący wielkiego głodu, ale nie odznacza się szczególnymi walorami literackimi.

Nieprzypadkowo zbiór wierszy Justyny Bargielskiej „Szybko przez wszystko”, gromadzący teksty z trzech pierwszych tomików poetyckich tej autorki, opatrzony został ilustracją rodem ze starego atlasu anatomicznego – schematem układu nerwowego. Wiersze Bargielskiej działają trochę jak szpilki, nakłuwające ciało. Bezpardonowo uderzają „prosto w nerw”, dotykając najczulszego punktu.

Książka Grzegorza Niziołka nie jest jedynie studium obecności tematu Holokaustu w polskim teatrze powojennym. "Polski teatr Zagłady" to raczej propozycja ponownego odczytania pewnych zjawisk teatralnych (i kulturowych), reinterpretacja doświadczeń i strategii artystycznych, a przede wszystkim samego medium teatru z perspektywy Zagłady.