Obecny niż demograficzny doprowadził do tego, że na uniwersytetach w Polsce z braku chętnych likwiduje się instytuty filozofiii. Studenci ulegli złudnemu wrażeniu, że tak zwane pragmatyczne kierunki zapewnią im korporacyjną karierę. Jeśli zatem chcemy, aby nasze dzieci wyrosły na humanistów, a nie zacofanych morloków rodem z powieści Wellsa, polecam serię rewelacyjnych francuskich książek “Dzieci filozofują”.

Zdzisław Maklakiewicz, to dla wielu aktor kultowy, kojarzony najczęściej z równie legendarnym Janem Himilsbachem, oraz słynnym monologiem o słabości polskiego filmu. Napisana przez jego córkę książka: „Maklak. Oczami córki”, stara się rozbudzić w nas nadzieje na kolejne anegdoty z życia tego niezwykle charakterystycznego aktora, a także przybliżyć nieznane fakty z jego życia rodzinnego.

To moja ukochana opowieść baśniowa obok Puchatka, Alicji, Muminków, O czym szumią wierzby i Hobbita. Zaryzykuję tezę, że pomysłem, dowcipem i przewrotnymi aluzjami do tradycji dorównuje Shrekowi, wyprzedzając go przy tym o siedemnaście lat. I jak wszystkie wymienione utwory, nadaje się wyśmienicie dla dorosłych.

Polska satyrycznymi rysownikami stoi. Andrzejowie Mleczko, Czeczot i Krauze pracowali albo wciąż pracują nad zasadnością tej opinii. Dla mnie jednak gwiazdą pierwszej wielkości zawsze był Marek Raczkowski związany z „Przekrojem“.

Seria samobójstw, ironia, patos i stereotypy – debiut Jeffreya Eugenidesa to książka pod każdym względem osobliwa: wielce niepokojąca, choć poufale zwracająca się do czytelnika.