„Długa Ziemia” kończyła się bombowo – w najciekawszym momencie. Zaznajamiała nas z koncepcją alternatywnych oddzielonych od naszego o grubość myśli wszechświatów, do których można się przenieść przy pomocy zasilanego ziemniakiem urządzenia. Wraz z Joshuą i Lobsangiem wędrowaliśmy przez miliony wersji Ziemi, aby powrócić w chwili, gdy buzujące od Dnia Przekroczenia napięcia przeradzały się w otwarty konflikt.

Dziewiętnastowieczna Anglia i Skandynawia. W przestrzeni publicznej dominują bogaci mieszczanie, ze swoją bezwzględną ideologią ciężkiej, sumiennej pracy. Aby złapać oddech w nieustającej pogoni za zmieniającą się gospodarczą koniunkturą, tworzą poza marginesem swojego świata przestrzeń domową, której opiekunką ma być kobieta. Porządek ten sankcjonowany jest przez religię i jej ziemskiego zwierzchnika – królową Angielską Wiktorię. Holenderski reporter Wolf Kielich pokazuje jednak, że i w tej konserwatywnej epoce istniały nietuzinkowe kobiety, które pozostawiły swój ślad w historii nauki.

Zbiór opowiadań Andrija Lubki sprowadzić można do prostych przyjemności – zjadania, pochłaniania, pożerania.

Najpiękniejsze lato w życiu Ingeborg Bachmann, opisane najpierw na kartach „Dziennika wojennego”, a potem w tęsknych listach Jacka Hamescha – ta niewielka książeczka pozwala nam zajrzeć w świat młodzieńczych marzeń i myśli jednej z najważniejszych austriackich pisarek XX wieku.

Wydawnictwo Vesper, znane miłośnikom literatury grozy z publikacji takich jak „Upiorna opowieść” Petera Strauba, „Muzeum dusz czyśćcowych” Stefana Grabińskiego oraz zbiorów opowiadań Edgara Allana Poe czy H. P. Lovecrafta, kolejny raz rozpieszcza fanów horrorów i wydaje w Polsce niebanalną historię z dreszczykiem - „Ostanie dni Jacka Sparksa” Jasona Arnoppa. Nie jest to tym razem klasyczna powieść grozy a współczesne ghost story przywodzące na myśl filmy found footage czy klimatyczne horrory klasy B (w najlepszym znaczeniu tego słowa).