Jak kania dżdżu społeczeństwo polskie czeka na lekcję stylu. Tę propedeutyczną rolę podejmują czasem media – wraz z Trinny i Susannah przeciętny Kowalski uczył się jak dopasować strój do własnej figury, z Magdą Gessler poznawał prawa konsumenta, a dzięki Jolancie Kwaśniewskiej dowiedział, jak niektóre dania skonsumować. Jednak w kwestii przestrzeni lokalnej Polak pozostaje totalnym ignorantem.

Indonezja, swoisty makrokosmos rozrzucony na ponad 13 tysiącach (sic!) wysp, najliczniejszy kraj muzułmański na świecie, zasobny praktycznie w każde złoże, największy producent goździków, kraj setek języków i dialektów. Państwo, w którym może współistnieć Aceh z prawem szariatu, katolicka Flores, hinduistyczne Bali i animistyczna Papua. Tropikalna wersja islamu, w której imam modli się za szamana, aby ten właściwie zorganizował „konklawe” krokodyli.

„Mózg Kennedy’ego” przypomina bardziej thriller społeczno-polityczny niż klasyczny kryminał. I choć fabułę napędza zagadkowa śmierć, zbrodnia jest w istocie pretekstem do przybliżenia problemów współczesnej Afryki.

Agnieszka Drotkiewicz ma niewątpliwie literacki potencjał, by stworzyć dobrą powieść. Z „Nieszporów” wyszło jej jednak raczej dłuższe opowiadanie. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie poczucie niedosytu i wtórności, jakie całość po sobie pozostawia.

Zapiski kompozytora i publicysty Zygmunta Mycielskiego nie są typowym dziennikiem. Mycielski nie tylko dokumentuje swoje codzienne życie. Na kartach swojego dziennika snuje refleksje o sztuce, historii, przemijaniu, polityce. Dziennik intymny sąsiaduje ze szkicami politycznymi, a myśli na temat muzyki znaleźć można tuż obok nutowych zapisów utworów.