Venturi, Scott Brown i Izenour bez uprzedzeń przyglądają się Las Vegas, miastu postrzeganemu niemalże jako „antymiasto”. Rozkładają jego architekturę na czynniki pierwsze, inwentaryzują i opisują nie tylko same budynki, ale i ich elementy, zestawiając je na zdjęciach, w tabelkach, schematach. Wymyślają terminy, które mogłyby opisać styl miasta: „bumerangowy modernizm”, „mauretański styl Tudorów”, „hamburgerowy parabolizm McDonalda”, „miamski marokański celebrycki styl”. Las Vegas staje się kolażem złożonym z elementów Miami Beach, Paryża, Marienbadu, Bath, Alhambry, Persji, Mediolanu czy Wenecji. Ta zasada kolażu rządzi nie tylko opisywanym miastem, ale i samą strukturą książki – narracja o architekturze uzupełniona jest o zdjęcia, czasem ulotki reklamowe, ilustracje, schematy, ryciny, przez co na kartach „Uczyć się od Las Vegas” styropianowe rzeźby sąsiadują z Forum Romanum. Świat Las Vegas wydaje się zaprzeczeniem modernistycznych ideałów architektonicznych – przede wszystkim funkcjonalizmu. A jednak Venturi, Scott Brown i Izenour widzą w Mieście Grzechu wcielenie modernistycznej koncepcji formy podążającej za funkcją. To właśnie budy z jedzeniem na wynos, podporządkowanie ruchu nie pieszym, lecz samochodom, Las Vegas Strip i billboardy są uosobieniem tej zasady.

Wizja Venturiego, Scott Brown i Izenoura odbiega od obiegowych rozumień modernizmu jako stylu odcinającego się od przeszłości i zrywającego z tradycją, jako architektury czysto funkcjonalnej. Modernizm w ich interpretacji posługiwał się bowiem językiem totalistycznym, stawiając na wielkie projekty zawłaszczał przestrzeń, ignorując ją i podporządkowując sobie. Nie był oryginalny (wbrew deklaracjom jego twórców), lecz eklektyczny, a nawet dekoracyjny. Po pierwszej części poświęconej Las Vegas, autorzy analizują i przedstawiają swoje własne założenia architektoniczne, wyjaśniają swoje „anty-modernistyczne” stanowisko. „My, architekci liczący, że narodowe zasoby zostaną przekazane na cele społeczne, musimy zadbać o to, by nacisk kładziony był raczej na cele i ich wsparcie, niż na osłaniającą je architekturę”. Nie miejsce i nie czas teraz na totalizm modernistycznej architektury, na – jak to nazwali autorzy – budowę kosztownych i ekskluzywnych „kaczek”, czyli budynków, którym bliżej do rzeźb. Modernistyczny paradygmat wyczerpał się, nadeszła pora fundamentalnych zmian, otwarcia na inne formy architektoniczne, wyrastające z odmiennych założeń i gustów.

„Uczyć się od Las Vegas” to książka-manifest, rzecz wymierzona przeciwko dotychczasowym kanonom, która na wiele lat ukształtowała dyskurs architektoniczny i spotkała się z olbrzymim odzewem kulturoznawców, antropologów, filozofów, historyków, socjologów, artystów. Po ponad czterdziestu latach od premiery praca Venturiego, Scott Brown i Izenoura wciąż budzi kontrowersje i zainteresowanie. I trudno się temu dziwić.