II połowa XIX wieku. Troje oryginałów: prowincjonalny pastor Geoffrey Wilson, utracjusz i botanik Timothy Renshaw, a także chirurg, rasistowski paraantropolog Thomas Potter, którzy postanawiają udowodnić, iż wbrew powszechnym mniemaniom biblijny Eden znajduje się na Tasmanii, odległej brytyjskiej kolonii. W londyńskim porcie wynajmują statek z załogą składającą się wyłącznie z pogardzających Anglikami mieszkańców Wyspy Man. Oczywiście pasażerowie nie mają pojęcia o tym, że jedynym powodem, dla którego wyspiarze zgodzili się wspomóc zapaleńców w ich misji była chęć uniknięcia kary za przemyt. Równolegle do tego wątku prowadzona jest wcześniejsza o trzydzieści lat historia tasmańskich Aborygenów i kolonizacji wyspy, opowiadana przez najeźdźców i młodego tubylca Peevaya.

„Anglicy na pokładzie” to szeroko zakrojone przedsięwzięcie translatorskie – tłumaczenie powieści powierzono dwudziestu jeden tłumaczom. I trzeba przyznać, że wywiązali się oni z zadania znakomicie. Inna rzecz, że zakwestionować można samą formę powieści. Rozpiętość i różnorodność wątków na samym już początku budzi dezorientację. Wątki rozpoczęte w połowie XIX wieku dopiero w połowie książki zbiegają się z tymi z początków stulecia. Lekturę zakończyłam z poczuciem nadmiaru, zbytniego rozbuchania tematycznego. A przez to również z pewnym niedosytem – przeświadczeniem, że redukcja narratorów odwdzięczyłaby się pogłębieniem co istotniejszych wątków.

Niemniej niezaprzeczalnym atutem powieści jest odświeżenie tradycji marynistycznej, które sprawia, że mamy do czynienia zarówno z powieścią przygodową, jak i fascynującym obrazem rodzimej ludności brytyjskich kolonii, a wreszcie z portretem mentalnym XIX-wiecznego Europejczyka.