Zarówno „Teoria feministyczna. Od marginesu do centrum”, jak i inne książki bell hooks wyrastają z jej doświadczeń jako kobiety, Afroamerykanki, czarnoskórej działaczki feministycznej. Polemizując z feministycznym mitem „siostrzaństwa” autorka „Ain’t I woman” zauważa, że ruch kobiecy został zdominowany przez uprzywilejowane białe kobiety z klasy średniej, podczas gdy problemy i żądania kobiet kolorowych czy ubogich są marginalizowane. Białe prawniczki, dziennikarki i pisarki walcząc o swoją równość i wolność ekonomiczną, nie zauważają, że same dyskryminują inne kobiety – te gorzej wykształcone, zależne od nich finansowo, zatrudnione na gorszych stanowiskach, pozbawione praw i możliwości. bell hooks postuluje konieczność przemyślenia na nowo całego ruchu feministycznego, którego celem nie może być jedynie wyzwolenie i równouprawnienie poszczególnych jednostek czy grup społecznych, lecz stworzenie nowego bezklasowego społeczeństwa, w którym nie będzie miejsca na seksizm, rasizm i przemoc. Feministyczną krytykę współczesnego społeczeństwa wzbogaca hooks o elementy myśli marksistowskiej, piętnując oparte na ekonomii stosunki między klasami i grupami.

bell hooks pisała swoją książkę w połowie lat 80-tych, w epoce konserwatywnych rządów Reagana nazwanych przez Susan Faludi czasami reakcji, czyli w okresie, jak pisała we wstępie do „Reakcji. Niewypowiedzianej wojny przeciw kobietom” Angieszka Graff, zmasowanego kontrataku konserwatywnej kultury, będącego odpowiedzią na drugą falę feminizmu. W „teorii feministycznej. Od marginesu do centrum” hooks podsumowuje dotychczasowe dokonania i osiągnięcia feminizmu, analizuje sytuację, w jakiej znalazło się społeczeństwo amerykańskie i amerykańskie kobiety, lecz przede wszystkim dąży do zrewidowania feminizmu, otwarcia go na doświadczenia kobiet różnych nacji i z różnych grup klasowych.

Praca bell hooks to pełna pasji opowieść o współczesnych kobietach, będąca zarazem manifestem politycznym, bezkompromisową krytyką społeczeństwa i utopią. Jej obserwacje wciąż mogą zaskakiwać aktualnością, a diagnozy powinny prowokować do dyskusji.