Shafak zdobyła serca czytelników (nie tylko polskich) szczególną umiejętnością opowiadania. Buduje historie niezwykłe, przesiąknięte magią i baśniowością niemal wprost z „Baśni tysiąca i jednej nocy”. Pisarka wnikliwie przygląda się tutaj ówczesnym problemom współczesnego społeczeństwa tureckiego, jednocześnie nadając im – dzięki inspiracjom czerpanym z literackiej tradycji – atmosferę cudowności. Głęboko zanurzony w mistycyzmie „Sufi” jest więc dla Shafak powieścią swoistą. Znajdziemy tu jednak także, tak charakterystyczną dla późniejszych jej dzieł, fascynację Miastem Miast, Stambułem, a także ważne dla niej tematy poszukiwania własnej drogi życiowej i zmagania się z przeznaczeniem.

Głównymi bohaterami powieści są Pinhan, chłopiec o rozdwojonej naturze, oraz targana nieszczęściami dzielnica Stambułu. Niemogący znaleźć swojego miejsca chłopak opuszcza zakon derwiszów i wyrusza na poszukiwanie siebie. Trafia do Stambułu, do dzielnicy, która – podobnie jak on – miotają się między dwoma skrajnościami i nie może odnaleźć swojej prawdziwej tożsamości. To właśnie Pinhan, chłopiec, który nie wie, kim jest i jaka jest jego historia, ma uchronić zagubioną dzielnicę przed ostatecznym rozpadem.

Lektura „Sufiego” może być rozczarowaniem dla wiernych czytelników Elif Shafak – irytują fragmentaryczna fabuła i urwane wątki, nie przekonuje zakończenie. Warto po nią sięgnąć raczej po to, by przekonać się, jak rodził się pisarski talent.