Mathea Martinsen czuje, że jej życie dobiega kresu. Dokłada wszelkich starań, aby oswoić się z tą myślą, ponieważ boi się śmierci tak bardzo, jak bała się życia. Największy lęk wzbudza w niej pewność, że nikt nie zauważy jej odejścia. Mathea czuje się bowiem niewidzialna. Nie rozmawia z nikim od śmierci męża, jedynej bliskiej osoby. Dzięki Epsilonowi nigdy nie musiała podjąć pracy, a jej życie ograniczało się do codziennych zakupów i domowych porządków. To sprawiało, że wrodzona nieśmiałość Mathei pogłębiała się z roku na rok, aż w końcu stała się przeszkodą niemożliwą do pokonania. Każde słowo wypowiedziane do obcego człowieka wywołuje u staruszki atak paniki, a użycie telefonu to niemal bohaterski wyczyn. Strach przed samotną śmiercią jest jednak silniejszy i staje się motywacją do podjęcia ostatniego wysiłku – Mathea powoli i ostrożnie stara się zwrócić na siebie uwagę.

Kjersti Annesdatter Skomsvild stworzyła doskonałą opowieść o przemijaniu, w której komizm przeplata się z tragedią. Większość zachowań staruszki początkowo wywołuje u czytelnika uśmiech, który znika po chwili, ustępując miejsca smutnej refleksji. Tragikomedia Norweżki skłania bowiem do zadumy nad celem życia i miejscem jednostki w społeczeństwie. Pozwala również spojrzeć na starszych ludzi z nieco innej perspektywy. Najbardziej ujmujący jest jednak sposób, w jaki książka została napisana – ta niewielkich rozmiarów powieść wywołuje u czytelnika całą gamę skrajnych uczuć i na długo pozostaje w pamięci.