Nieprzypadkowo zbiór wierszy Justyny Bargielskiej „Szybko przez wszystko”, gromadzący teksty z trzech pierwszych tomików poetyckich tej autorki, opatrzony został ilustracją rodem ze starego atlasu anatomicznego – schematem układu nerwowego. Wiersze Bargielskiej działają trochę jak szpilki, nakłuwające ciało. Bezpardonowo uderzają „prosto w nerw”, dotykając najczulszego punktu.

My, współcześni, przestaliśmy dbać o pisarzy. Odebraliśmy im status gwiazd. Często nie wiemy nawet, jak wyglądają. Jeśli już przeczytamy ich książkę, niekoniecznie chce nam się od razu iść na spotkanie autorskie, a już z pewnością mało który autor może liczyć – jak mógł choćby Kazimierz Przerwa-Tetmajer – na darmową kawę czy napoleonkę w pobliskim lokalu. Skończył się pewien czas, a wraz z nim zniknęły z map miasta kawiarnie literackie – miejsca spotkań i widowisk zarazem. Na wielką podróż do tego minionego świata zaprosił nas w swojej nowej książce Andrzej Makowiecki, prócz nostalgii oferując także porządną porcję wiedzy o historii Warszawy i wielką dawkę sumiennego, imponującego rzetelnością literaturoznawstwa.

Cormac McCarthy w „Sunset Limited” pyta o sens życia, Boga i możliwość porozumienia się między dwoma skrajnie odmiennymi światami.

Czytając tę książkę, miałam wrażenie, że autorka zna moje najskrytsze myśli, spisała wszystkie moje rozterki i sytuacje w których bywam bezradna.

Autobiografia Lwa-Starowicza nie jest książką nieudaną. Jej bohater ma do powiedzenia całkiem sporo, przynajmniej o tym, na czym zna się najlepiej. Problem leży gdzie indziej: to książka irytująca. Dlaczego? Ano dlatego, że oparta jest na klasycznym chwycie pod tytułem „nie chcę, ale muszę”, czy raczej „nie chcę się chwalić, ale...”.