Rutu Modan to doskonale znana polskim czytelnikom autorka wielu niezwykłych komiksów. Z pochodzenia Izraelka, w swojej twórczości dotyka często tematów zarówno żydowskich, jak i izraelskich. Rany wylotowe czy też Zaduszki to sztandarowe jej prace opowiadające o Żydach i Izraelu. Ale jej twórczość nie koncentruje się tylko na tej...

Czy książka przeżyje starcie z mediami elektronicznymi? Jakie jest jej miejsce we współczesnej kulturze? Ma już wyłącznie wspaniałą przeszłość czy może czeka ją jeszcze wiele dni chwały? Wreszcie – czy ekran komputera sprawi, że nowość wyprze znane? Autorzy tekstów inspirowanych konferencją, która odbyła się w lipcu 1994 roku w Centrum Badań Semiotycznych i Kognitywistycznych Uniwersytetu w San Marino, którego kierownikiem był wówczas Umberto Eco dowodzą, że najważniejsza nie jest książka, lecz to, co przenosić może tekst, czyli treść. Medium jest jedynie dodatkiem.

Pierwsza część niedoparkowej trylogii wyjaśniła jedną z nierozwiązywalnych zagadek ludzkości – jakie ciemne siły zagięły parol na skarpetki i pod ochroną mroków szaf i łazienek porywają po jednej sztuce z pary.

Podawano, że zginęło blisko 85 tysięcy ludzi. Równie dobrze ofiar mogło jednak być dwa razy tyle. Może nawet pół miliona. Tylko że to nie liczby są tu najważniejsze. W maju 2008 roku deltę rzeki Irawadi nawiedził cyklon Nargis. Rządząca w Birmie junta zamknęła granice i odcięła obywateli od pomocy międzynarodowej. Generałowie udawali, że sytuacja jest opanowana i bagatelizowali rozmiary katastrofy. Inaczej niż w przypadku huraganów Katrina i Sandy, media poświęciły tej tragedii niewiele miejsca. Zadziałała cenzura. Zablokowano obieg informacji. Wizerunek Birmy – kraju szczęśliwych ludzi – nie mógł ucierpieć.

Wróg to podobno ktoś, kto nie przedstawił nam swojej wersji wydarzeń. „Wstręt do tulipanów” Richarda Louriego jest właśnie opowieścią takiego „wroga”. Kogoś, kto pragnął być dobrym Holendrem, a stał się zdrajcą.