"Lucynka, Macoszka i ja" czeskiego pisarza Martina Reinera to niezwykle kameralna opowieść o tym, jak przypadkowe i niezrozumiałe dla nas decyzje zmuszają do opuszczenia bezpiecznej samotni i nawiązania głębokich relacji, które jednak po pewnym czasie trzeba zerwać, by skonfrontować się z najtrudniejszym: z samym sobą.

W notce wydawniczej na ostatniej stronie okładki Kora Jackowska porównuje „Podróże do Armenii i innych krajów z uwzględnieniem najbardziej interesujących obserwacji przyrodniczych” do kalejdoskopu, „ukochanej zabawki dzieciństwa”. Po lekturze tekstu

z lekkim żalem muszę przyznać, że podobnych skojarzeń książka ta we mnie, niestety, nie budzi (co może jest efektem różnicy pokoleniowej i mojego dzieciństwa spapranego kapitalistycznymi zabawkami).

Żyję jak ktoś oby dla samego siebie

Imre Kertesz zaistniał w świadomości czytelnika jako noblista, autor "Losu utraconego" – prawdopodobnie jednej z najważniejszych powieści współczesnych. Po latach Kertesz stwierdził: „Według węgierskiej krytyki, monografii i diabli wiedzą kogo moja pisarska...

Znowu się napiłeś, chociaż po ostatnim piątku przysięgałeś, że nigdy więcej? Chciałeś pojechać polansować się do Mielna, ale okazuje się, że spakowałeś tylko skarpetę i sandał? Nie ma się czego wstydzić, nie tylko ty chcesz być piękny i mądry, potrzebna ci metamorfoza. Ale zanim Make Life Harder powiedzą wprost, że nie masz szans na zmianę, mają dla ciebie kilka ważnych rad.

Bloki, wille, chodniki, okna, fasady, mury, kolumny, wieże- to wszystko co nas otacza, a zostało zaprojektowane przez człowieka i dla człowieka jest dziełem architektonicznym. W codziennym życiu, nie mamy zazwyczaj czasu na to by przez chwilę zastanowić się nad wpływem i oddziaływaniem tych tworów na nasze życie. A szkoda.