Wirujące mahoniowe stoliki, telepatia i telekineza, duchy i media, organizacje spirytystyczne – tym wszystkim żyły salony dwudziestolecia międzywojennego. Rzeczywistością rządziły tajemnicze siły, nieodkryte, nieopisane, lecz nieustannie się manifestujące. Nigdy przedtem i nigdy potem to, co „po drugiej stronie” nie cieszyło się takim zainteresowaniem i nie wzbudzało tylu emocji. Książka Pauliny Sołowianiuk „Jasnowidz w salonie, czyli spirytyzm w paranormalność w Polsce międzywojennej” jest fascynującą podróżą po tym świecie wybujałej duchowości, niesamowitości i ezoteryki.

Michał Cichy swoją kolejną – po debiutanckim „Zawsze jest dzisiaj” – książką pogłębia filozofię uważności: spacerowania po najbliższej okolicy i bacznego jej obserwowania, dającego wolność i radość. W „Pozwól rzece płynąć” pokazuje, jak w literacki sposób można opisać praktykowanie „hygge”.

Świetna biografia Zeldy Sayre Fitzgerald ukazuje się u nas po ponad 40 latach od wydania oryginalnego. Szkoda, że tak późno, choć wypada się cieszyć, że możemy w końcu obcować z książką „profesorki amerykańskiej biografistyki”, Nancy Milford. Zelda w jej wielowymiarowym ujęciu jest wiarygodna, choć pozostaje wciąż nieuchwytna i pełna sprzeczności.

Gilda Lopes zabrała José Saramago do restauracji Pod Słoniem. Tam pisarz dostrzegł ustawione w rządku drewniane figurki. Kiedy zapytał, co przedstawiają, powiedziano mu, że chodzi o podróż słonia, który w roku 1551 przeszedł z Lizbony do Wiednia. Saramago zainteresowany tą opowieścią, postanowił opisać szlak Salomona. W taki sposób powstała „Podróż słonia”, powieść o prostej fabule, pokazująca jak należy pisać o rzeczach zwykłych, by objawiły się nam niezauważonym dotąd pięknem.

Ledwo „Disassembly” zdążyło zadebiutować na rynku, a już zostało okrzyknięte jednym z ważniejszych wydarzeń artystycznych ostatnich lat.