Kto choć raz nie zastanawiał się, gdzie dokładnie leży Nibylandia Piotrusia Pana (“za trzecią gwiazdą na prawo, a potem prosto, aż do rana” wydaje się wskazówką nieco zbyt mętną), pod jakim adresem mieszkała Holly Golightly, w wodach jakiego oceanu utonęła Atlantyda (oczywiście, sam język wskazuje na Atlantyk, ale zawsze pozostaje jakieś “ale”)? Obcując z literaturą, nawet najbardziej realistyczną, wkraczamy w dziedzinę krain mitycznych, których śladu próżno szukać na powierzchni ziemi.

“Historia krain i miejsc legendarnych” to kolejna, po “Historii piękna”, “Historii brzydoty” i “Szaleństwie katalogowania” pozycja wydana pod redakcją Umberto Eco, który powoli staje się równie legendarny, co opisywane przez niego miejsca. Jest – jak zawsze – estetycznie, merytorycznie. A dla tych dla tych, którym tekst nie wystarcza, jest też dużo obrazków. To książka wielofunkcyjna: można ją zarówno postawić na półce, by dyskretnie dodawała splendoru księgozbiorowi (warto ją połączyć z pozostałymi tomami cyklu), można również naprawdę ją przeczytać, choćby po to, by podziwiać erudycję i wspaniałą zdolność syntezy autora.

Od czego się zaczyna? Oczywiście od starożytnych Greków i koncepcji płaskiej Ziemi, utrzymującej się przez tysiąclecia w oficjalnym nurcie nauki (aczkolwiek podobno Średniowiecze wcale nie było takie ciemne i to, że Ziemia jest kulą, było wiedzą powszechną). A dalej już leci: Terra Australis, utopie, święty Graal, Atlantyda, Wyspy Szczęśliwe, Vlad Palownik, Kolos Rodyjski itd. Jeśli wydaje wam się, że to trochę pomieszanie z poplątaniem, to macie rację. Eco nie oddziela zbyt wyraźnie krain wyobrażonych od legendarnych i rzeczywistych, skrywających miejsca nierzeczywiste. Trudno powiedzieć, czy robi to w sposób niezamierzony, czy też celowo.

“Historia krain i miejsc legendarnych” jest więc pozycją z gatunku “warto mieć na półce”. Przyda się nie tylko jako źródło chwytliwych anegdotek podczas spotkania ze znajomymi.