Gruzin ponownie zaskakuje, kolejny raz nie oferując czytelnikom tego, co obiecuje jego nazwisko – pierwszorzędnego kryminału. Przywyknijmy do faktu, że na hasło: "Akunin" otrzymamy po prostu pierwszorzędną powieść. Tym razem – w konwencji przygodowej.

Kamienie runiczne przynoszące nieśmiertelność, latający spodek, konstrukcja dzwonu o nieznanym przeznaczeniu – to tylko kilka pomysłów na Wunderwaffe, tajemniczą, acz dotychczas nieodnalezioną superbroń Adolfa Hitlera. Wciąż stanowi ona niewyczerpalne źródło inspiracji dla twórców wszelkiej maści – począwszy od autorów książek popularnonaukowych, skończywszy na filmowcach produkujących absurdalne obrazy z gatunku nazi fiction. Legendarne już zamiłowanie Hitlera do rzeczy magicznych, mistycznych i okultystycznych zdecydował się wykorzystać również Marek Ławrynowicz w swojej najnowszej książce o wiele mówiącym tytule "Mumia świętego Piotra".

Marek Krajewski w pojedynkę zmienił mapę polskiej literatury kryminalnej, wprowadzając ją – niejako przy okazji – na salony niedostępne wcześniej dla literatury gatunkowej. Najnowszą powieścią, „W otchłani mroku”, wrocławski prozaik dowodzi, że jego formuła na bestseller wciąż się nie wyczerpała. Głębia filozoficznych dysput dodaje zaś całości uroku.

Powieści kryminalne potrafią w sobie rozkochać na wiele sposobów. Jedni cenią w nich przystępną rozrywkę, inni ukazywanie poważnych problemów społecznych; jedni lekki język i cięty humor, inni – duszną atmosferę i udzielające się poczucie niepokoju. Kochamy w nich zwroty akcji, zawiłe intrygi, barwnych bohaterów, wyjście poza schemat lub, przeciwnie, grę z konwencją. Popularność kryminałów sprawiła jednak, że stykamy się dziś z nadprodukcją. Na półkach znajdziemy mnóstwo książek słabych, banalnych, tłumaczonych źle i w pośpiechu. Szkoda, bo istnieje wiele powodów, dla których wciąż warto sięgać po kryminały wydane w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Oto 10 najlepszych kryminałów minionej dekady wg Anny Wysockiej:

Anna Borisowa wcale nie jest alter ego Borisa Akunina. Anna Borisowa i Boris Akunin to yin i yang jednego autora, który zaprezentował właśnie swoje subtelniejsze, filozoficzne oblicze. "Pory roku" to powieść nieoczywista i w kontekście dotychczasowego dorobku pisarza zaskakująca, a jednocześnie eksponująca wszystkie jego literackie atuty.