To nie jest książka o małżeństwie Hansenów. To książka o Oskarze Hansenie. Papieżu i Don Kichocie Formy Otwartej. Polskim Le Courbusierze, jeśli chodzi o format myśli. Twórcy idei, którą można uznać za największą ideę nowoczesnej architektury polskiej.

Wiemy, kim byli obydwoje. Ona – jedną z największych artystek XX wieku. On – krytykiem sztuki i wieloletnim dyrektorem Muzeum Sztuki w Łodzi. Listy ukazują okres, gdy dopiero stykają się ze sztuką współczesną. Tuż po wojnie w latach czterdziestych trafiają do Paryża, gdzie klepiąc biedę, żywią się w stołówkach finansowanych przez polską ambasadę. Wtedy zaczyna się ich wieloletni związek i jeszcze dłuższa – bo trwająca pomimo formalnego rozwodu – korespondencja, którą przerwie dopiero śmierć Szapocznikow w 1973 roku.

Słynna baśń „Sinobrody” Charlesa Perraulta przedstawia historię potwora, który zaślubia, a następnie zabija kolejne kobiety za to, że ośmieliły się przekroczyć próg sekretnej komnaty, w której trzymał on zwłoki swoich poprzednich żon. Jednak jak to w baśniach bywa, nie chodzi tylko o dobrą fabułę, ale też o przekazanie uniwersalnej mądrości życiowej. Jak pouczył mnie kiedyś starszy kolega brzmi ona: „nie łudź się, że w życiu ukochanego nie było, nie ma i nie będzie nikogo poza Tobą”.

Co trzecie małżeństwo w Polsce kończy się rozwodem. A pod tym względem i tak osiągamy jeden z lepszych wyników w Europie, gdzie rozpada się średnio co drugi związek małżeński. Jedną z najczęstszych przyczyn jest zdrada. Statystycznie popełnia ją 75% z nas. Więc może skończmy wreszcie z bajeczkami o wierności i miłości na całe życie, hipokryzją, seryjną monogamią i bądźmy wreszcie szczerzy?