Od mężczyzny zbyt wiele wymagać nie można. Więcej wymagać można od niemal każdej kobiety, choć zdarzają się wyjątki potwierdzające tę szlachetną regułę. Fabuła „Krwawej zemsty” potwierdza te dobrze znane z powieści Chmielewskiej prawdy.

Cott tworzy zniuansowany, a przy tym wzruszający obraz związku sławnej pary, wzbogacony sylwetkami dwojga fascynujących artystów.

Alan Riding pyta, jak francuscy artyści i pisarze zachowywali się w czasie ciemnych lat okupacji. Kreśli obraz, którego największą siłą jest to, że daje pojęcie o niemożności wyznaczenia łatwych granic między tym, co słuszne i zabronione, między lojalnością i zdradą, zostawiając czytelnika w przekonaniu, że ferowanie jednoznacznych wyroków jest dziś niemożliwe.

„Białe trufle” to książka, przy której robisz się głodny. To opowieść o wybitnym kucharzu, jedynym człowieku, który potrafił przekonać paryżan, że czosnek jest afrodyzjakiem.

Polska satyrycznymi rysownikami stoi. Andrzejowie Mleczko, Czeczot i Krauze pracowali albo wciąż pracują nad zasadnością tej opinii. Dla mnie jednak gwiazdą pierwszej wielkości zawsze był Marek Raczkowski związany z „Przekrojem“.