Ilekroć mam okazję oglądać mecze włoskiej reprezentacji piłkarskiej, nachodzi mnie podobna refleksja: jak to możliwe, że zawodnicy, którzy grają na co dzień w tak antypatycznie nastawionych wobec siebie drużynach, stosując względem swoich przeciwników cały wachlarz mniej lub bardziej bolesnych sztuczek (spektrum werbalnych i niewerbalnych złośliwości jest w wypadku włoskiej Serie A nadspodziewanie szerokie), zamieniają się podczas zgrupowań i turniejów w sprawnie działający organizm, a ich widoczne na pierwszy rzut oka koleżeństwo i wzajemne oddanie bynajmniej nie wydaje się wysilone. A teraz proszę sobie wyobrazić, że tak wygląda cały kraj.

"Teatr ryb. Podróże po Nowej Fundlandii i Labradorze". Ten tytuł wzbudzał we mnie podniosłe, marynarskie uczucia. Kojarzył się z kanadyjskim traperem stojącym na dziobie swego szkunera, z brodą obmywaną morskimi falami płynącym na podbój dzikiej, nieznanej Północy. Rzeczywistość trochę mnie zaskoczyła. No i oczywiście zapomniałam o rybach.

„Dziennik czasu okupacji”, trzecia książka Raji Sehahdeha, która ukazała się na polskim rynku, jest jak dotąd najmocniejszym głosem w sprawie konfliktu izraelsko-palestyńskiego, jaki zabrał palestyński prawnik i pisarz. Równocześnie jest też świadectwem nadziei na pojednanie obu skonfliktowanych narodów.

Dawid Grosman zabiera nas na wędrówkę po różnych odcieniach żałoby i robi to z subtelnością godną pisarza wybitnego.

Laureat Nagrody Literackiej Gdynia Wojciech Bonowicz powraca z nowym tomem poetyckim. Zgodnie z tytułem zbioru to wiersze niczym echa, utwory jak listy wysyłane z oddali.