Korespondencja Hartwig i Międzyrzeckiego z Turowiczami to rzecz sympatyczna, choć nie ukrywam, że liczyłem na jakieś gorące plotki sprzed pół wieku, wielkie skandale literackie, towarzyskie i obyczajowe. Stąd po tej – niewątpliwie przyjemnej – lekturze pozostał pewien niedosyt.

Trudno czytać książkę Evelyna Waugha, wielkiej gwiazdy angielskiej literatury przed II wojną światową, bez znajomości kontekstu, bez wiedzy, że był on dzieckiem Korony Brytyjskiej. To opis podróży po Afryce, w którym jej rdzenni mieszkańcy grają rolę poboczną, a na pierwszy plan wysuwają się biali – kenijscy koloniści, dyplomaci wysłani na koronację cesarza Abisynii, wszelkiego rodzaju podróżni i urzędnicy przebywający wówczas na skolonizowanym kontynencie.

Historia księdza Wekslera-Waszkinela jest opowieścią nieledwie symboliczną, ujawniającą niesłychane splątanie naszej historii i naszej tożsamości. Casus Waszkinela pokazuje, że „żydowskość” jest częścią opowieści o nas samych, i że ilekroć będziemy ją próbować wypierać albo zasypywać, ona wróci i o sobie przypomni.

Majdan, Euromajdan, Ukraina... Wszyscy widzieli, wszyscy wiedzą. Wiedzą, bo widzieli. Ale kamery internetowe, transmitujące na żywo obraz z Euromajdanu nie odpowiedziały na pytanie podstawowe: jak, do diabła, w XXI wieku, w dobie absolutnego triumfu rozumu, możliwe są makabryczne sceny rodem z wieku XIX? I jakim cudem przydarza się to nie „gdzieś dalej, gdzieś indziej”, lecz w Europie? I czy na pewno w Europie?

Weźmy gender. Ono jest złe. Związki jednopłciowe. Zagrażają rodzinie. Grodzka. Przynosi Polsce wstyd i jest wynikiem eksperymentu. A za katastrofą, to znaczy za zamachem, w Smoleńsku stoi loża masońska. Skąd to wszystko wiadomo? Ano z Radia Maryja. Katolickiego głosu w Twoim domu.