Bohaterami „Brzemienia odpowiedzialności” są Léon Blum, Albert Camus i Raymond Aron. Trzej wpływowi i jednocześnie odrzuceni przez francuskie społeczeństwo intelektualiści, niewpisujący się w – jak nazywa to Tony Judt – manichejski klimat powojennej Francji. Książka angielskiego historyka jest fascynującą próbą rekonstrukcji ich drogi intelektualnej i moralnych wyborów.

Książka V.S. Naipaula jest taka jak kraj, o którym opowiada. Przepastna jak granice subkontynentu indyjskiego, ugina się od ciężaru stron i ludzkich historii. Jest długa i – momentami – nużąca jak podróż z Kalkuty do Bombaju. Przeludniona jak niemal każde indyjskie domostwo. Ale zarazem to najlepsza rzecz, jaką zdarzyło mi się na ten temat czytać.

Osiemset stron Dzienników Andersena trafiło z pewnością do wielu pasjonatów czytania, zapewne przez sentyment do twórcy najbardziej popularnych bajek dla dzieci. Oczywiście z tych ośmiuset stron  można wyrzucić siedemdziesiąt pięć, przeznaczonych na indeks osób oraz bibliografię, ale z drugiej strony trzeba dołożyć czterdzieści osiem wstępu tłumaczki, Bogusławy Sochańskiej. Wstęp polecam...

W kolejnym komiksie Tony Sandoval utrzymuje ten sam, znany jego czytelnikom kurs. Azymut na tajemnicę z pogranicza jawy i snu oraz niepokój wrażliwych, nastoletnich outsiderów.

„Wiersz wychodzi z domu i nigdy nie wraca”[1] – to jedna z częściej cytowanych fraz z tomu „Sezon na Helu” Andrzeja Sosnowskiego. W swojej najnowszej książce, zatytułowanej „Dom ran”, po raz kolejny przywołuje on pojęcie oswojonej, własnej przestrzeni. Przestrzeni, którą z samej zasady należy opuścić.