Autobiografia Lwa-Starowicza nie jest książką nieudaną. Jej bohater ma do powiedzenia całkiem sporo, przynajmniej o tym, na czym zna się najlepiej. Problem leży gdzie indziej: to książka irytująca. Dlaczego? Ano dlatego, że oparta jest na klasycznym chwycie pod tytułem „nie chcę, ale muszę”, czy raczej „nie chcę się chwalić, ale...”.

„Wybory” były dla mnie pierwszym zetknięciem z twórczością znanej mi dotychczas jedynie ze słyszenia Ruty Sepetys, dlatego nie wiązałam z jej nazwiskiem żadnych nadziei ani oczekiwań; po przekartkowaniu kilku stron liczyłam jedynie na dobrze spędzony czas z książką.

Pamiętam dobrze, jak w wieku 12 lat z wypiekami na twarzy przeżywałam swoją pierwszą erotyczną przygodę literacką, śledząc „Dziwne losy Jane Eyre”. Rumieńca na niczyich policzkach nie wzbudzi pierwsza powieść Charlotte Brontë, „Profesor”, która właśnie pojawiła się w polskich księgarniach.

„Wiatr przez dziurkę od klucza” to z jednej strony część sagi, z drugiej zaś powieść osobna, która przypadnie do gustu również tym czytelnikom, którzy nie zetknęli się wcześniej z cyklem „Mroczna Wieża”.

Zarówno okładka książki jak i jej tytuł mogą sugerować, że zaplątała się na półkę z literaturą obyczajową zupełnie przypadkowo, odłożona przez roztargnionego klienta, który wcześniej szperał w dziale dziecięcym. Nie dajmy się jednak zwieść.