Codziennie rano otwieramy oczy. Zamykamy je, dopiero gdy nadchodzi sen. Ale czy kiedyś przyszło nam do głowy z jak wspaniałego daru nieświadomie korzystamy w każdej chwili dnia? „Oczy” Iwony Chmielewskiej to pochwała chyba najważniejszego z naszych zmysłów. 

Myślę, że uczciwie będzie, jeżeli na wstępie napiszę, że nie przepadam za Julianem Assangem. Jest – moim zdaniem – zwykłym anarchistą, który ma problemy z odróżnieniem dobra od zła, a jego jedynym celem jest doprowadzenie do powszechnej jawności wszystkiego, co niejawne. Nie mam piętnastu lat, więc za stary jestem na anarchię. A co się tyczy jawności – myślę, że nie każdy powinien wiedzieć wszystko, widzę sens w utajnianiu niektórych informacji i podejrzewam, że sam Assange pewnie szybko zmieniłby na ten temat zdanie, gdyby dowiedział się, co porabiali w sypialni jego rodzice, kiedy on szedł spać.

"Lucynka, Macoszka i ja" czeskiego pisarza Martina Reinera to niezwykle kameralna opowieść o tym, jak przypadkowe i niezrozumiałe dla nas decyzje zmuszają do opuszczenia bezpiecznej samotni i nawiązania głębokich relacji, które jednak po pewnym czasie trzeba zerwać, by skonfrontować się z najtrudniejszym: z samym sobą.

Wydawać by się mogło, że w dziewiętnastowiecznym Krakowie (wielkomiejskim na tle niezamożnej Galicji, a jednocześnie z tęsknotą i zazdrością przyglądającym się cesarskiej stolicy) o prawdziwą sensację trudno. Z relacji Boya wiemy przecież, że miasto żyje od jednej uroczystości religijnej do drugiej, a o biskupach rozmawia się w nim jak gdzie indziej o aktorkach.

Postać cinkciarza znam, niestety, tylko z filmów i zdjęć. Niezależnie jak jest on portretowany, zazwyczaj utożsamia się go z cwaniactwem. W wariancie komediowym to dowcipkujący lawirant, który tylko szuka okazji, aby coś załatwić na stronie. W nieco dramatyczniejszym ujęciu, cinkciarza przedstawia się jako manipulatora i oportunistę, który sprzeda...