Żyję jak ktoś oby dla samego siebie

Imre Kertesz zaistniał w świadomości czytelnika jako noblista, autor "Losu utraconego" – prawdopodobnie jednej z najważniejszych powieści współczesnych. Po latach Kertesz stwierdził: „Według węgierskiej krytyki, monografii i diabli wiedzą kogo moja pisarska...

Marek Hłasko to postać, wokół której narosły legendy, porównywalne z historiami o Jamesie Deanie, do którego Hłasko zresztą bywał porównywany. Czy zatem książka relacjonująca wyłącznie fakty z życia pisarza może być ciekawa?

Sławne głównie dzięki ekranizacji Stanleya Kubricka „Lśnienie”, po ponad trzydziestu latach doczekało się ciągu dalszego. Jeżeli ktoś liczy na powrót specyficznego nastroju grozy – uzyskanego głównie dzięki odcięciu rodziny Torrance od świata i zamknięciu jej w zasypanym śniegiem ekskluzywnym hotelu Panorama, w którym paranormalne zjawiska czają się na każdym kroku – zawiedzie się. Choć „Doktor Sen” to przyjemna lektura, to jako kontynuacja wypada słabo.

W notce wydawniczej na ostatniej stronie okładki Kora Jackowska porównuje „Podróże do Armenii i innych krajów z uwzględnieniem najbardziej interesujących obserwacji przyrodniczych” do kalejdoskopu, „ukochanej zabawki dzieciństwa”. Po lekturze tekstu

z lekkim żalem muszę przyznać, że podobnych skojarzeń książka ta we mnie, niestety, nie budzi (co może jest efektem różnicy pokoleniowej i mojego dzieciństwa spapranego kapitalistycznymi zabawkami).

Wiemy, kim byli obydwoje. Ona – jedną z największych artystek XX wieku. On – krytykiem sztuki i wieloletnim dyrektorem Muzeum Sztuki w Łodzi. Listy ukazują okres, gdy dopiero stykają się ze sztuką współczesną. Tuż po wojnie w latach czterdziestych trafiają do Paryża, gdzie klepiąc biedę, żywią się w stołówkach finansowanych przez polską ambasadę. Wtedy zaczyna się ich wieloletni związek i jeszcze dłuższa – bo trwająca pomimo formalnego rozwodu – korespondencja, którą przerwie dopiero śmierć Szapocznikow w 1973 roku.