„Ciągle po kole” to poruszający dokument na temat życia w getcie, ale także ważny – i wciąż aktualny – głos w sprawie polskiego antysemityzmu. Pierwszy wywiad Grupińskiej z Edelmanem należy zaś niewątpliwie do klasyki rodzimego dziennikarstwa.

Jedną z pierwszych książek o polskim rocku, jakie przeczytałem jeszcze jako nastolatek, był znakomity „Raport o Acid Drinkers” Leszka Gnoińskiego. Nigdy nie zawiodłem się na tym autorze, dziennikarzu muzycznym. Tak jest i tym razem, w przypadku wywiadu-rzeki, jaki przeprowadził z Markiem Piekarczykiem, wokalistą heavy metalowego zespołu TSA. Rzecz nazywa się „Zwierzenia kontestatora”. W pełni zasługuję na swą nazwę i na lekturę.

Schemat rodzinny – tak właściwie mógłby brzmieć tytuł tej powieści. Délacourt sięga po wątki, które znamy z kultury masowej, z seriali, i przetwarza je na podobnej zasadzie: smętna biografia nieszczęśliwego bohatera kończy się optymistycznie, pogodzeniem z życiem i szansą na miłość. M jak miłość czy też raczej R jak rodzina à la française.

Nie dowiemy się z „Notatnika 1947-1960” nowych, szokujących rzeczy o Andrzeju Bobkowskim, ale to pisarz na tyle niedoceniany w literaturze polskiej, że każda forma popularyzacji jego dorobku zasługuje na uznanie.

Książka Grupińskiej jest znakomitym historyczno-socjologicznym dokumentem, prezentującym obraz społeczeństwa polskiego w czasie dwudziestolecia międzywojennego, a także w czasie wojny i tuż po niej – jego różnorodność narodową, wyznaniową i kulturową.