Niech Was nie zwiedzie ani sugestywny pseudonim autora, ani informacja, że rzecz się dzieje na rosyjskiej ziemi. "Oko czerwonego cara" Sama Eastlanda to powieść na wskroś amerykańska, z pozytywnym, wszechmocnym i obdarzonym nieprzeciętnymi zdolnościa

mi superbohaterem. A że całość rozgrywa się na tle śmierci Romanowów, rewolucji październikowej i łagrów? Owszem, jednak to wyłącznie tło, interesująca geopolityczna scenografia, przykrywająca mierną historię.

„Wiersz wychodzi z domu i nigdy nie wraca”[1] – to jedna z częściej cytowanych fraz z tomu „Sezon na Helu” Andrzeja Sosnowskiego. W swojej najnowszej książce, zatytułowanej „Dom ran”, po raz kolejny przywołuje on pojęcie oswojonej, własnej przestrzeni. Przestrzeni, którą z samej zasady należy opuścić.

Powrót do kraju lat dziecinnych jest w literaturze tematem ogranym, a przez to ryzykownym. Wioletta Grzegorzewska za sprawą książki „Guguły” z wyróżnieniem zdała jednak egzamin z pisarskiej dojrzałości.

„Zapomniane słowa” to z założenia lektura sentymentalna, ale daleka od banału. Znani pisarze, artyści i naukowcy przypominają wyrazy, które wyszły już z codziennego użytku. Antologia pod redakcją Magdaleny Budzińskiej to niezwykle interesujący zbiór proustowskich obiektów, które pobudzają pracę pamięci i przywołują wspomnienia.

„No, wykapana mama!”, „Ależ jesteś podobna do swojej mamy!”, „Robisz to zupełnie jak ona”. Oto kilka utartych frazesów, które każda dziewczyna usłyszała w pewnym momencie swojego życia. Ale czy bycie podobnym do swojej matki jest cechą pozytywną?