„Czarna piosenka” na zawsze pozostanie książką osobną. Tom rozpoczynający serię książek Wisławy Szymborskiej w Znaku to w gruncie rzeczy punkt zerowy tej twórczości – przynależy do dzieła noblistki i jednocześnie jest spoza jego obrębu wyłączony. Wydanie tomu to z pewnością ważne wydarzenie literackie, jednak bezcelowa jest dyskusja, czy poezja Szymborskiej cokolwiek by straciła, gdyby „Czarna piosenka” nie ujrzała światła dziennego. Tom został wydany. Dlatego należy przyjrzeć się jedynie temu, w jaki sposób początkująca poetka i młoda dziewczyna widziała świat tuż po wojnie. Świat, który „kiedyś umieliśmy na wyrywki”, a dziś trzeba go „w małej pomieścić ranie”.

Michael Palin to ten członek Monty Pythonów, o którym mój znajomy myślał, że umarł, bo często grał wrzaskliwe baby, a jeden z brytyjskich komików zmarł na raka krtani. Tymczasem Palin ma się świetnie i wraz z BBC jeździ po świecie, odwiedzając tubylczą ludność. Od czasu do czasu pisze o tym książki. Tym razem padło na Brazylię.

Colin Thurbon tym razem wyruszył do Tybetu, by wraz z rzeszą pielgrzymów dotrzeć do Kajlas – zamieszkałej przez bogów i demony świętej góry czterech religii, osi świata i źródła uświęconych rzek.

Anna Jaklewicz napisała lekką, bezpretensjonalną rzecz poświęconą życiu chińskiej prowincji i zwyczajom tamtejszych mniejszości etnicznych. Bogato ilustrowana, pełna anegdot i ciekawostek książka „Niebo w kolorze indygo. Chiny z dala od wielkiego miasta” przedstawia mniej znaną, ale nie mniej przez to fascynującą stronę Państwa Środka.

John Banville na spotkaniu z fanami w ramach krakowskiego Festiwalu Conrada mówił między innymi o silnych związkach irlandzkiej literatury z poezją. I w tym właśnie leży siła jego własnej prozy – oszałamiającego swoją językową doskonałością poematu.