Po nierównej, ale pełnej hipnotycznego uroku „Ciężarnej wdowie” Martin Amis napisał powieść, w której powraca do motywów i postaci doskonale znanych z jego wcześniejszych utworów. Znów powstała rzecz solidna, zabawna, chwilami błyskotliwa – czy jednak komukolwiek jeszcze potrzebna?

Jimmy Page, legenda muzyki rockowej, założyciel Led Zeppelin, muzyk skryty i tajemniczy, w rozmowach z Bradem Tolinskim otwiera się do tego stopnia, że ze spisanych rozmów udało się stworzyć książkę. Szkoda tylko, że to rzecz niemal wyłącznie dla fanów.

Raymond Queneau jako autor powieści jest zupełnie nieprzewidywalny. Pełen chaosu początek, fabularna dezynwoltura i formalny eksperyment nie do końca służą „Psiej trawce” – zbyt dużo czasu zajmuje próba odnalezienia się w literackim świecie papierowych postaci. Jednak w szaleństwie francuskiego pisarza jest metoda.

Jacek Kaczmarski istnieje w świadomości Polaków przede wszystkim jako „bard solidarności” i autor jednej piosenki – „Murów”, które, jak na ironię, są jedynie przekładem katalońskiego utworu. Mało kto zagłębia się w niezwykłą twórczość tego wybitnego poety, dlatego warto powrócić do wznowionej niedawno książki Krzysztofa Gajdy.

Zawsze zgadzałam się ze stwierdzeniem, że życie bywa jak papier toaletowy: szare, długie i wiadomo do czego. Dlatego też uważam, że należy je sobie urozmaicać – najlepiej dobrą lekturą. Taką, która skutecznie przeniesie nas w barwniejszy świat i inną rzeczywistość, która nawet jeśli skrzeczy, to jakoś tak inaczej niż ta prawdziwa. Nie bez kozery przecież od jakiegoś czasu krąży w internecie mem: kto czyta, żyje dwa razy. Teraz powinien powstać kolejny – o tym, że kto czyta Weronikę Murek, żyje co najmniej ze trzy.