Twórczość Jima Hensona, o czym zapewne nie każdy wie, wcale nie ograniczała się do “Muppet Show”, “Ulicy Sezamkowej” czy “Fraglesów”. Wspomnieć warto choćby o przygodowo-fantastycznym “Labiryncie”, w którym wystąpił nie kto inny jak David Bowie, krótkometrażowym “Time Piece”, który w 1965 roku był nominowany do Oscara lub jego następcy zatytułowanym “Sześcian” – filmie, w którym wieloznaczna metafora nasuwa kafkowskie skojarzenia.

“Piaskowa opowieść” miała kontynuować ten nurt w twórczości Hensona. Miała, bo tak zatytułowany scenariusz filmowy pomimo starań nigdy nie został zrealizowany. Zbyt trudno było młodemu jeszcze twórcy znaleźć producenta, który odważyłby się zainwestować w niekomercyjne dzieło pełnometrażowe. Tak, pełnometrażowe – wszystko wskazuje na to, że “Piaskowa opowieść” miała być ukoronowaniem symbolicznej i kierowanej do dorosłych odbiorców propozycji Hensona. Niedługo po napisaniu scenariusza kariera Amerykanina potoczyła się już pewnie w stronę przeciwną – w stronę Muppetów. Co oczywiście przyniosło mu sławę i wielką publiczność na całym świecie.

Dzięki tej sławie sympatycznego lalkarza dziś każdy chętny może zapoznać się z “Piaskową opowieścią”. Scenariusz filmowy został bowiem jakiś czas temu zrealizowany w formie komiksu. Całość narysował niejaki Ramón K. Pérez, a nadzorowała córka Hensona wraz z The Jim Henson Company. Nagrody komiksowe posypały się jak z rękawa (trzy Nagrody Eisnera, dwie Nagrody Harveya i kanadyjska Nagroda Shustera). Po dwóch latach komiks doczekał się polskiej edycji.

Wspominałem Kafkę – akcja dzieje się gdzieś na południowym zachodzie USA, główny bohater “Piaskowej opowieści” na początku albumu poznaje szeryfa który daje mu mapę (i każe jej nie ufać), a także mówi, że jeśli bohater dotrze do określonego miejsca, będzie bezpieczny. I nawet informuje, że na starcie ma on dziesięć minut przewagi. Przewagi nad kim? O co właściwie chodzi? Tego nie dowiaduje się ani czytelnik, ani bohater, który odprowadzony przez szeryfa i wiwatujące tłumy na start rusza w drogę.

Po drodze spotyka między innymi arystokratycznego przeciwnika, po którym może spodziewać się tylko najgorszego, oraz piękną blondynkę, a przede wszystkim surrealistyczny świat jakby wyjęty z “Alicji w Krainie Czarów”, choć na wskroś przesiąknięty amerykańskością. Saloony, lwy, źli Arabowie, ale też pustynne krajobrazy, w których detale zdradzają niepewny status rzeczywistości – w każdej chwili strumyk może przemienić się w węża, w każdej chwili można zobaczyć na przykład gigantycznego żółwia dźwigającego jeszcze większą od siebie skałę.

I co najważniejsze – coś w tym rzeczywiście jest. Przyjemnie obserwuje się tę pogoń bohatera-everymana w poszukiwaniu siebie. Obojętnie, czy bardziej skupiając się na głównej metaforze, czy dziwnym, baśniowym świecie wykreowanym wspólnymi siłami twórców.