Tymczasem dzisiaj dzieci od małego mogą obcować z pięknie wydanymi książkami, kształtującymi nie tylko gust literacki, ale także zmysł estetyczny. Przejdźmy jednak do naszych baranów, to jest, oczywiście niedźwiedzi. Misie, miśki i niedźwiadki to stały element bajkowego uniwersum, by wspomnieć tylko Kubusia Puchatka, Misia Uszatka, Paddingtona, czy Gumisie i Troskliwe Misie z tych nowszych. Czemu zresztą ograniczać się tylko do tych zmyślonych przykładów? Historia niedźwiedzia Wojtka, co to się pod Monte Cassino kulom nie kłaniał, ciągle jeszcze jest żywa, nie tylko w Polsce, a mały niedźwiadek polarny Knut z berlińskiego ZOO był maskotką obrońców zagrożonych gatunków i, przy okazji, połowy Internetu.

Miś Kazimierz natomiast pojawia się niespodziewanie w życiu Ani. Kaziu jest malutki, beżowy, ma niebieską piżamkę i silne poczucie własnego misiostwa, czyli swej wyjątkowości. Mimo niepozornych rozmiarów wprowadza sporo zamieszania w życie Anuli (jak nazywa swoją opiekunkę). Razem przeżywają zwykłe-niezwykłe przygody z gatunku tych, które magiczne stają się ze względu na to, kto nam podczas nich towarzyszy. Nieobce im są jednak również problemy dnia codziennego: choroba, kłótnia, niebezpieczeństwa czające się na misie w każdym domu. Kazimierz ma też pewne skłonności do pakowania się w kłopoty, ale efekty zazwyczaj nie są tak opłakane – i komiczne – jak na przykład u Paddingtona.

To bez wątpienia nowoczesna bajka dla dzieci. Paulina Wilk ukazała w niej między innymi kwestie samotnego macierzyństwa (bo czym w istocie jest relacja Ani i Kazimierza?), kłopoty związane z pojawianiem się nowego partnera, problemy emocjonalne, sposoby na rozładowanie niemiłej atmosfery w domu, nauka zarządzania kryzysowego, a nawet zagadnienia tak poważne, jak omyłkowe wypicie ziół uspokajających i zaśnięcie w wannie. Najciekawsze jest to, że nie pojawia się tutaj żadne dziecko. Może to tak naprawdę swego rodzaju bajka dla dorosłych, którzy chętnie czasem uciekliby z biura, żeby pójść z misiem Kazimierzem sadzić tulipany w ogrodzie?