Narysowany ekspresyjną, rozemocjonowaną kreską album Presla obywa się bez słów. Tragiczne elementy autentycznych wspomnień ukrywających się miesiącami i latami ludzi, które postrzegane są już od dawna jako literackie klisze, przepełniają komiks francuskiego autora. Co charakterystyczne: przeniesione jednak w wymiar symboliczny. Aby stało się to możliwe, Presl opowiedział swoją historię w taki sposób, że ani semickość, ani liczba porządkowa wojny nie są w niej określone wprost. Książka nabiera dzięki temu cech uniwersalnej przypowieści, traktującej o polowaniu na ludzi, których odmienność jest w jakiś sposób zdefiniowana.

„Odmieńcy” w albumie francuskiego rysownika określeni są w prosty sposób: mają po sześć palców u dłoni. Ten fizyczny wyróżnik wystarcza, aby poddawać ich odgórnie zarządzonej dyskryminacji. Pięciopalczaści, nawet gdy ich nie nienawidzą, uczestniczą w zbiorowym mordzie, nie pomagając im się chować przed niebezpieczeństwem, wskazując palcem kryjówki, zachowując obojętność wobec ich cierpienia. Naturalnie – nie wszyscy. Fabuła „Fabryki” zawiązuje się, gdy jeden z jej pracowników postanawia pomóc znalezionemu przez siebie, osieroconemu sześcioplaczastemu chłopcu. Ukrywa go w pobliżu swojego stanowiska pracy, przynosi jedzenie i książki, pomaga mu przetrwać, ryzykując własne życie. Z czasem między chłopcem i mężczyzną zawiązuje się intymna relacja, przywodząca na myśl relację ojca z synem.

Najważniejsze co zrobił w swoim komiksie Nicolas Presl, to opowiedzenie tej znanej i, przyznajmy, jednak nie do końca realistycznej historii (mam tu na myśli niezłomność i niezmącony żadnym zwątpieniem heroizm pracownika fabryki) w taki sposób, by nadać jej dużą dramaturgię. „Fabrykę” ogląda się jednym tchem i z odczuwalnym przez cały czas napięciem. Komiks angażuje odbiorcę emocjonalnie na poziomie właściwym lekturom rozrywkowym, ale opowiada przy tym coś, co w jasny i przejrzysty dla każdego sposób, odsyła do konkretnej rzeczywistości. Wciągnięty w noszący wszelkie znamiona fikcjonalności album czytelnik w którymś momencie musi uświadomić sobie, że podobne, choć wcale nie symboliczne wydarzenia naprawdę miały miejsce 70 lat temu i że niewiele potrzeba, aby tego rozmiaru tragedie mogły stawać się rzeczywistością.