Michelangelo Merisi z Caravaggio znany jest na całym świecie. Niedoceniony za życia malarz, z czasem został uznany za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli baroku i prekursora nowego kierunku w sztuce, dzięki odejściu od renesansowych kanonów piękna w stronę realizmu przedstawienia ludzkiego ciała połączonego z psychologiczną głębią obrazu. Postać Caravaggia doczekała się szeregu obszernych biografii, jednak zdaniem Tilmana Röhriga życie samego artysty i historie jego obrazów nadal skrywają wiele tajemnic.

Koń od zawsze zajmował poczesne miejsce w panteonie stworzeń udomowionych przez człowieka. Traktowany z większą estymą niż zwierze użytkowe, niesie za sobą mitologię, na którą składają się zarówno wojny, jak i ciężka, codzienna praca. Pegaz, Bucefał, Kasztanka czy choćby Łysek – stworzenia prawdziwe i mitologiczne – odcisnęły swoje piętno w kulturze. Mustangi na amerykańskiej prerii, czystej krwi araby, folbluty kojarzą się z wolnością, dumą, odwagą. No i lipicany.

W 2013 roku ukazały się dwa szalenie ciekawe notatniki żałoby. Nie wiadomo, czy się cieszyć, czy płakać. Roland Barthes opłakiwał śmierć matki w “Dzienniku żałobnym”, zaś Inga Iwasiów wspomina niedawną śmierć ojca.

Klasyka, choć w Polsce wciąż skosztowana przez nielicznych. Książka potężna jak sekwoja, złożona jak życie uczuciowe w latynoskiej telenoweli, przewrotna jak biblijny Babilon, pomysłowa jak McGyver. I nieprawdopodobnie dowcipna – ukłon w stronę tłumacza Sławomira Magali.

Ludzie popełniają błędy. Czasem mniejsze, jak porzucenie żony i dzieci dla dwadzieścia lat młodszej koleżanki z pracy, a czasem większe, jak wyjście do kina na polski film pt. „Sęp”. Kiedy sięgnąłem po książkę „Niezwykła Historia Marvel Comics”, przypomniał mi się jeden z tych największych, jakie popełniłem w całym dotychczasowym życiu.