Istnieją dwa powody, dla których żałuję, że przeczytałam „Lepperiadę” Marcina Kąckiego. Po pierwsze: najgłębsze dno, w jakie osunęła się parę lat temu polska polityka, powróciło do mnie w formie skondensowanej. Po drugie: nie widzę w jego reportażach uzasadnienia, dla którego miałabym wracać wspomnieniami do czasów triumfu Samoobrony. A uważam, że należy napisać, dlaczego warto o tym pamiętać.

"Rycerze świętego Wita" to jeden z najważniejszych, najgłośniejszych i najlepszych komiksów, które ukazały się w Polsce w ubiegłym roku. To rzecz, która musiała doczekać się u nas omówienia.

Wydaniu "Zapisków z Homs" towarzyszyły wielkie słowa. Francuscy lewicowi recenzenci twierdzili, że jest to odpowiedź na zafałszowany obraz konfliktu w Syrii przekazywany przez telewizję. Na okładce polskiego wydania czytamy, że mamy do czynienia z „dokumentem bez retuszu”. Książka Jonathana Littella jest jednak ciekawa właśnie dlatego, że powyższe stwierdzenia są całkowicie nieprawdziwe.

Trudno przewidzieć efekty współpracy dwóch pisarzy. „Długa ziemia” mogła stać się wielkim sukcesem albo kompletną porażką. Pratchettowi i Baxterowi, szczęśliwie dla czytelników, udało się stworzyć rzecz na wysokim poziomie.

Zdobywca nagrody Pulitzera Robert K. Massie tym razem mierzy się z niezwykłą historią pruskiej księżniczki, która miała stać się jedną z najpotężniejszych władczyń w historii.