Ludzi na całym świecie ogarnęła swoista „twarzomania”. Miliony (miliardy?) ludzi robi codziennie „selfie”, by pokazać swoją twarz w internecie. Bez tej medialnej obecności życie współczesnego, uzależnionego od nowych technologii człowieka wydaje się niepełne.

W powieści „Dziennik panny służącej” Octave Mirbeau operuje dwoma planami – satyrycznym i psychologicznym. I tak z jednej strony otrzymujemy subtelną psychologiczną opowieść o kobiecie, fascynacji złem, zmysłowości. Z drugiej – antyestablishmentową satyrę na burżuazję i arystokrację francuską przełomu XIX i XX wieku, na francuską prowincję: ksenofobiczną, zamkniętą, antysemicką, z...

Kobro – mieszanka przeciwieństw, Kobro – fascynująca, zawsze odmienna i niepokojąca, Kobro – Rosjanka, Niemka i Polka jednocześnie (!), Kobro – posłuszna, maltretowana żona. Jak pogodzić te skrajne wizerunki?    

Weźmy gender. Ono jest złe. Związki jednopłciowe. Zagrażają rodzinie. Grodzka. Przynosi Polsce wstyd i jest wynikiem eksperymentu. A za katastrofą, to znaczy za zamachem, w Smoleńsku stoi loża masońska. Skąd to wszystko wiadomo? Ano z Radia Maryja. Katolickiego głosu w Twoim domu.

Reporter próbuje uchwycić Polskę wielkomiejską w całej jej złożoności: wspinających się po drabinie awansu społecznego pracowników korporacji (tych mieszkających w deweloperskich blokach reklamowanych jako „Wierzba Chopinowska Ostoja Spokoju w Morzu Zieleni Tak Cicho A Tak Zdumiewająco Blisko Centrum Miasta”), rodowitych Krakowian (którzy pobudowali się na Salwatorze), przechodzących załamanie nerwowe czytelniczek „Wysokich Obcasów”, grillujących nad jeziorkiem w parku Skaryszewskim czy pań ocalałych z Powstania Warszawskiego.