Dawno, dawno temu kiedy człowiek szedł do księgarni, to w środku spotykał księgarza. Księgarz zaś to był taki zawód, który polegał na tym, że ten, kto go wykonywał, znał się na książkach. Był specjalistą. Był inteligentem, który dużo czytał. Co więcej, bywało tak, że ktoś mógł długo w tym zawodzie pracować i nigdy – jak to się mawiało – „nie wychodził na front”, czyli nie miał bezpośredniego kontaktu z klientem.

Julian Barnes w nagrodzonym Bookerem „Poczuciu kresu” wymienia kilka umiejętności, które można opanować dzięki piłce nożnej: „jak okazywać wstręt ludziom w koszulkach o barwach przeciwnych, jak udawać kontuzję, jak się wysmarkać na murawę […] Jak być próżnym i przepłacanym i mieć najlepsze lata za sobą, zanim jeszcze człowiek zdąży pojąć, na czym polega życie”. Ale czy Anglicy nazwaliby wynaleziony przez siebie sport mianem „pięknej gry”, gdyby ich rodak się nie mylił?

Ma wyraźne problemy z poskromnieniem swojej bujnej wyobraźni. Czyni ze zwrotów akcji niełatwą do pokonania literacką serpentynę. Jego powieści nie grzeszą bogactwem języka ani fabularną precyzją, a akcja niemal każdej z nich rozgrywa się w tym samym mieście. Mimo to, w ciągu niecałych dwudziestu lat od wydania swojej pierwszej książki, Dennis Lehane zdobył rzeszę czytelników na całym świecie. Szczególnie cenni okazali się ci z Hollywood. Clint Eastwood, Ben Affleck i Martin Scorsese przenieśli na ekran trzy jego powieści. Z sukcesem, który przerósł literacki pierwowzór.

„Nigdy nie pozwoliłem mojej szkole stanąć na drodze mojej edukacji” – pisał Mark Twain. Przedstawiamy historie dziesięciu wybitnych pisarzy, którzy dusili się w ciasnych szkolnych mundurkach.

Rzadko, zbyt rzadko czytamy rosyjskie książki. A przecież Rosja to jeden z najsilniejszych rynków książki. Jeszcze za czasów ZSRR oficjele i specjaliści od propagandy (nie tylko kulturalnej) chwalili się, że to właśnie w Kraju Rad wydaje się najwięcej książek na jednego mieszkańca. Oczywiście po uwolnieniu rynku, gdy okazało się, że statystyka ta była silna publikowanymi masowo dziełami zebranymi Lenina i podobnego sortu literaturą, wskaźniki nieco spadły. Ale Rosjanie do dziś mówią o sobie z dumą, że są najwięcej czytającym narodem świata.