Bruno Schulz, mimo że nie został oficjalnym patronem 2012 roku, był ponownie na ustach wszystkich. W ostatnich dwunastu miesiącach przeżyliśmy prawdziwy „boom“ na pisarza z Drohobycza. Dowodem liczne publikacje, wystawy i zawrotne ceny (nawet 50 tysięcy dolarów!), które dzieła Schulza osiągają na aukcjach.

Nowe książki Ignacego Karpowicza i Michała Witkowskiego łączy data premiery, popularność ich autorów, która rozbudza oczekiwania krytyki oraz czytelników – i chyba niewiele więcej. Ale dzięki swojemu znaczeniu obie mogą nam sporo powiedzieć o kondycji najnowszej polskiej literatury. O ile nie boimy się o nią zapytać.

Przyznam, że nie jestem wielbicielem krwawych horrorów. A ściślej: nie jestem wielbicielem krwawych horrorów pozbawionych poczucia humoru. Bardzo lubię Edwarda Goreya, Tima Burtona czy Charlesa Addamsa, u których proporcje strachu i śmiechu są znakomicie wyważone, a makabryczność odrealniona i przesunięta w tło konwencji. 

W świecie literatury wagabundzi to rodzaj liczny, aczkolwiek rozproszony. Charakteryzuje go niezwykła ruchliwość i skłonności nomadyczne. Choć pisanie to czynność siedząca, rasowy wędrowiec tworzy w ruchu. O tym, jak zbliżyć się do stylu życia i wypoczynku Tomasza Manna, Henryka Sienkiewicza czy Arthura Rimbaud (nie wystarczą złote zęby!), pisze Beata Górska Szkop.

Losy Cormaca McCarthy’ego to historia literackiego wskrzeszenia z umarłych. Wydany w 1985 roku „Krwawy południk” sprzedał się pierwotnie w ilości dwóch i pół tysiąca egzemplarzy – dwie dekady później został uznany przez „New York Times” za jedną z dwudziestu najwybitniejszych powieści ostatniego ćwierćwiecza, a słynny krytyk Harold Bloom zaliczył jej autora do grona czterech najważniejszych amerykańskich prozaików współczesnych (u boku Thomasa Pynchona, Dona DeLillo i Philipa Rotha). Ale to Oprah Winfrey, celebrytka snobująca się na intelektualistkę, uczyniła z McCarthy’ego gwiazdę pierwszej wielkości. Zachwyciwszy się „Drogą”, nakłoniła autora do wystąpienia w swoim show.