W dobie lajków i szerów internet przypomina wielką zabawę w berka: tu coś lajkniemy, tam coś udostępnimy, tego klepniemy po ramieniu, z tamtego się podśmiejemy i biegniemy dalej, rzadko dzieląc się ze swoim społecznościowym światkiem treścią stworzoną własnymi rękami.

Przez ostatnie piętnaście lat deprawowała niewinne serca Waszych dzieci opowieściami o krnąbrnym czarnoksiężniku. To przez nią wpadły bezpowrotnie w szpony alchemii, demonologii i dobrej zabawy. Po pięciu latach zbawiennego milczenia ta bezwstydnica powraca ze swoim zatrutym piórem na scenę. Tym razem pisze o Was i dla Was, drodzy Mugole. Drżyjcie rodzice, walą się mury Hebronu. Co czynić? Książkę spalić czy przeczytać? Który wybór to Trafny wybór.

W naszych czasach tylko dwa wydarzenia są w stanie sprawić, że literatura zagości na pierwszych stronach dzienników lub w głównych wydaniach telewizyjnych wiadomości: śmierć jednego z uhonorowanych nagrodą Nobla pisarzy i doroczne ogłoszenie werdyktu szwedzkiej Akademii. Choć nagroda Nobla nie gwarantuje nieśmiertelności, to wydaje się jednym z pewniejszych znanych ludzkości sposobów osiągnięcia żywota wiecznego.

Ekonomiczna historia literatury to zarówno dramat wyzysku, jak i pieśń sukcesu. Obok biednych poetów istnieli pisarze, którzy na pracy twórczej dorobili się majątku. Zanik mecenatu sprawił, że literatura stała się biznesem, a pisarze z różnym powodzeniem odnajdywali się na trudnym rynku, lawirując między czytelniczym gustem, artyzmem i bezlitosnymi wydawcami.

Stephen King zabiera nas do parku rozrywki. Zaczyna się od przyjemnej przejażdżki na karuzeli, ale kończymy na Strasznym Dworze. Mistrz grozy ostrzega: „Wejdź, jeśli masz odwagę”. Choć „Joylandowi” brak rozmachu, znajdziemy tutaj Kinga w najwyższej formie.