Impulsem do napisania „Wiecznego życia” był dla Bernda Heinricha list jego chorego przyjaciela, w którym ten prosi o tak zwany „zielony pogrzeb”. Nie chce zostać ani pochowany, ani skremowany; cały system ludzkich rytuałów pogrzebowych uważa zresztą za dziwaczny. 

W swojej ostatniej powieści Mo Yan nie tylko po raz kolejny dotyka tematu trudnego – w tym przypadku „polityki jednego dziecka” – ale też ponownie sięga po frapujące, nieoczywiste rozwiązania narracyjne.

Jak jedno z najbogatszych miast Stanów zjednoczonych zamieniło się w ziejąca pustką dziurę, w której wskaźnik przestępczości jest największy w kraju, a 40% wszystkich zabudowań miejskich stanowią opuszczone, walące się ruiny?

Zbigniew Herbert w jednym z listów do Stanisława Barańczaka zażartował, że „Zeszyty Literackie” „to najlepsze pismo literackie od stuleci”. Jeśli nawet to „lekka przesada” – by nawiązać do Adama Zagajewskiego, jednego z najważniejszych „zeszytowych” autorów – to przecenić roli, jaką odgrywa założony przed 30 laty przez Barbarę Toruńczyk kwartalnik, nie sposób.

W październiku zeszłego roku popularny brytyjski artysta Banksy podczas miesięcznego pobytu w Nowym Jorku wysłał do „The New York Times” list, którego publikacji dziennik odmówił. Treść listu można znaleźć w internecie. Banksy pisząc o budynku One World Trade Center, który zastąpił zniszczone Twin Towers, oskarża Nowy Jork i budowniczych wieżowca o architektoniczny kompromis. 1 WTC nazwał katastrofą, nie-wydarzeniem, drapaczem wstydu (shyscraper). Banksy specjalistą od urbanistyki nie jest, ale jego zdanie – podzielane przez krytyków i wielu nowojorczyków – szczególnie wybrzmiewa w zestawieniu z tezami kultowej książki urbanistycznego guru, która po latach ukazała się w języku polskim.