Premiera poprzedniej książki Rafała Tomańskiego, „Tatami kontra krzesła”, nieszczęśliwie zbiegła się w czasie z potężnym tsunami i trzęsieniem ziemi, które w marcu 2011 roku dotknęło Japonię. „Made in Japan” to wnikliwa, zniuansowana opowieść o Kraju Kwitnącej Wiśni już po kataklizmie.

Zadie Smith wyznaje, że zawsze odbierała siebie jako zbyt „rozlazłą, rozwlekłą, gadatliwą i niedookreśloną”, aby umieć zamknąć się w wymagającej formie opowiadania. Jest zupełnie inaczej.

Wiemy, kim byli obydwoje. Ona – jedną z największych artystek XX wieku. On – krytykiem sztuki i wieloletnim dyrektorem Muzeum Sztuki w Łodzi. Listy ukazują okres, gdy dopiero stykają się ze sztuką współczesną. Tuż po wojnie w latach czterdziestych trafiają do Paryża, gdzie klepiąc biedę, żywią się w stołówkach finansowanych przez polską ambasadę. Wtedy zaczyna się ich wieloletni związek i jeszcze dłuższa – bo trwająca pomimo formalnego rozwodu – korespondencja, którą przerwie dopiero śmierć Szapocznikow w 1973 roku.

Peter Sloterdijk, czołowy niemiecki filozof kultury, kontynuuje swoje rozważania z „Gorliwości Boga” na temat ksenofobii monoteizmów.

Sławne głównie dzięki ekranizacji Stanleya Kubricka „Lśnienie”, po ponad trzydziestu latach doczekało się ciągu dalszego. Jeżeli ktoś liczy na powrót specyficznego nastroju grozy – uzyskanego głównie dzięki odcięciu rodziny Torrance od świata i zamknięciu jej w zasypanym śniegiem ekskluzywnym hotelu Panorama, w którym paranormalne zjawiska czają się na każdym kroku – zawiedzie się. Choć „Doktor Sen” to przyjemna lektura, to jako kontynuacja wypada słabo.