W październiku zeszłego roku popularny brytyjski artysta Banksy podczas miesięcznego pobytu w Nowym Jorku wysłał do „The New York Times” list, którego publikacji dziennik odmówił. Treść listu można znaleźć w internecie. Banksy pisząc o budynku One World Trade Center, który zastąpił zniszczone Twin Towers, oskarża Nowy Jork i budowniczych wieżowca o architektoniczny kompromis. 1 WTC nazwał katastrofą, nie-wydarzeniem, drapaczem wstydu (shyscraper). Banksy specjalistą od urbanistyki nie jest, ale jego zdanie – podzielane przez krytyków i wielu nowojorczyków – szczególnie wybrzmiewa w zestawieniu z tezami kultowej książki urbanistycznego guru, która po latach ukazała się w języku polskim.

Pierwsza część niedoparkowej trylogii wyjaśniła jedną z nierozwiązywalnych zagadek ludzkości – jakie ciemne siły zagięły parol na skarpetki i pod ochroną mroków szaf i łazienek porywają po jednej sztuce z pary.

Jest tylko jeden kraj na świecie, w którym można byłoby dokonać odkrycia karburatora – maszyny, która jako produkt uboczny wytwarza boga. Jest też tylko jeden kraj, w którym można taki wynalazek opisać. Ten kraj to Czechy.

Korespondencja Hartwig i Międzyrzeckiego z Turowiczami to rzecz sympatyczna, choć nie ukrywam, że liczyłem na jakieś gorące plotki sprzed pół wieku, wielkie skandale literackie, towarzyskie i obyczajowe. Stąd po tej – niewątpliwie przyjemnej – lekturze pozostał pewien niedosyt.

Majdan, Euromajdan, Ukraina... Wszyscy widzieli, wszyscy wiedzą. Wiedzą, bo widzieli. Ale kamery internetowe, transmitujące na żywo obraz z Euromajdanu nie odpowiedziały na pytanie podstawowe: jak, do diabła, w XXI wieku, w dobie absolutnego triumfu rozumu, możliwe są makabryczne sceny rodem z wieku XIX? I jakim cudem przydarza się to nie „gdzieś dalej, gdzieś indziej”, lecz w Europie? I czy na pewno w Europie?