Weźmy gender. Ono jest złe. Związki jednopłciowe. Zagrażają rodzinie. Grodzka. Przynosi Polsce wstyd i jest wynikiem eksperymentu. A za katastrofą, to znaczy za zamachem, w Smoleńsku stoi loża masońska. Skąd to wszystko wiadomo? Ano z Radia Maryja. Katolickiego głosu w Twoim domu.

Czytelnik powieści „Gdy zniknęły gołębie” Sofi Oksanen nieustannie musi godzić ze sobą dwie przeciwstawne potrzeby – chciałby równocześnie zatrzymywać się nad pięknymi zdaniami i akapitami oraz biec naprzód, aby rozwikłać zagadki niezwykle wciągającej fabuły.

Korespondencja Hartwig i Międzyrzeckiego z Turowiczami to rzecz sympatyczna, choć nie ukrywam, że liczyłem na jakieś gorące plotki sprzed pół wieku, wielkie skandale literackie, towarzyskie i obyczajowe. Stąd po tej – niewątpliwie przyjemnej – lekturze pozostał pewien niedosyt.

Z pewnością wielu z nas marzyło w dzieciństwie o tym, aby spotkać Białego Królika z kieszonkowym zegarkiem i podążyć za nim do króliczej nory, która prowadzi do świata Pana Gąsienicy i Szalonego Kapelusznika. Nie wszyscy wiedzą jednak, że każdy z nas ma taką Krainę Czarów, na jaką sobie zasłuży. 

Na świecie panuje moda na historię, ale opowiedzianą na nowo, mocno nawiązującą do obecnie panujących mód popkulturowych. W ten trend wpisują się zarówno poważne książki poświęcone archeologii mediów, w których szukając korzeni internetu sięga się do średniowiecza, jak i pozycje lżejsze próbujące skonfrontować przeszłość z naszym, współczesnym sposobem postrzegania świata – ich autorzy próbują powiedzieć: historia nie musi wyglądać tak, jak uczono Was tego w szkole. Do tej drugiej kategorii można zaliczyć książkę Wojciecha Łady.