Esej Konstantego Jeleńskiego, jednego z najżywszych polskich umysłów dwudziestego wieku, któremu ponadkrajową sławę zawdzięcza choćby Witold Gombrowicz, wzbudził swego czasu zainteresowanie między innymi Michela Foucaulta i Claude'a Levi-Straussa. Nic dziwnego – spotkanie otwartego intelektu polskiego myśliciela z niepokojącymi wizjami Hansa Bellmera dziś też potrafi skierować świadomość czytelnika na niespodziewane tory.

Rob Zombie podobno wpadł na pomysł scenariusza „Panów Salem” podczas wizyty na weselu znajomych w Massachusetts. W tamtejszym hotelu muzyk zakupił niewielką książeczkę na temat procesów wiedźm, którym postanowił poświęcić swój ostatni, jak zapowiedział, horror.

„Dowód” Ebena Alexandra może być dowodem wyłącznie na to, że w dzisiejszych czasach nie zmalało zapotrzebowanie na historie o życiu po życiu. Świadczy o tym żarliwość, z jaką amerykański neurochirurg opisuje swoje przeżycia z okresu śpiączki klinicznej, ale przede wszystkim imponujące wyniki sprzedaży na całym świecie. Co sprawia, że wielokrotnie opowiadane historie ciągle przyciągają uwagę czytelników?

Roland Topor cieszy się opinią spadkobiercy idei surrealistycznych. Był w końcu przyjacielem André Bretona. „Chimeryczny lokator“, rozsławiony adaptację filmową Romana Polańskiego, to jego najbardziej znane dzieło.

Książka Jael Neeman to rzecz niezwykła: opowiada o młodości tysięcy dzieci urodzonych w kibucach. To historia spisana przez osobę, która nie przystąpiła do ruchu dobrowolnie.