Andrzej Muszyński ma dwadzieścia dziewięć lat – cztery więcej niż ja. Nie wydaje się to sporą różnicą. A jednak w czasie, w którym mnie udało się jeden jedyny raz opuścić Europę, Muszyński jak burza przeleciał przez trzy czwarte świata, zapuszczając się w takie rejony, jak pustynia Atacama czy dziewicza gabońska puszcza. Coś tu jest diablo nie tak. No, może poza tym, że dzięki temu powstało znakomite „Południe”.

Książka Beaty Chomątowskiej „Stacja Muranów” to barwna opowieść o dawnej warszawskiej Dzielnicy Północnej, którą przed drugą wojną światową zamieszkiwali głównie Żydzi. W czasie okupacji dzielnica znalazła się na terenie getta, zaś po krótkim powstan

iu zbrojnym w kwietniu 1943 roku została przemieniona w pełne gruzów pobojowisko.

W swojej najnowszej książce Manuela Gretkowska, zabiera nas do Polski chylącej  się ku upadkowi, pod rządami słabego króla i rozpasanej magnaterii. Ta bolesna lektura, pozwala zapoznać się z rzeczywistością polityczną tamtych czasów, choć nie politycznych smaczków będziemy  szukać, a prędzej wciągną nas ekscesy i perwersje   trzech kochanek króla, tytułowych faworyt.

Przedrostek „arcy” od razu kieruje moje myśli do „arcydzieła”. I tak jest w rzeczywistości: małe palce mogą tworzyć rzeczy wielkie. Coś z niczego. Sztuka czai się tuż za rogiem.

Od kilkunastu lat krytycy niemal jednogłośnie narzekają na poziom każdej kolejnej pozycji w dorobku Martina Amisa. Tymczasem pochodząca z 2010 roku „Ciężarna wdowa” to powieść solidna, która hipnotycznym nastrojem i dbałością o szczegół przesłania zauważalne, ale nie decydujące wady konstrukcji.